Lang geleden toen Peter en ik nog in de bieb van het Onderzoekscentrum voor asielzoekers in Zeewolde werkten leerde ik hem "kennen". Dat is zeker 17 jaar geleden. Hij was een vriend van Lal uit Pakistan, waar wij "gastgezin" van waren. Hoe zijn naam was ben ik vergeten, maar welke boeken hij las weet ik nog wel gek genoeg. Hij was een jonge ingenieur die gevlucht was naar Nederland. Hij was weinig spraakzaam en schichtig sloop hij door de bieb. Bij de provisorische Nederlandse taal lessen die we gaven was hij ook vaak aanwezig, ook vrij zwijgzaam. Toen het onderzoekscentrum werd opgeheven verloor ik hem uit het oog. Tot op een dag in het voorjaar ik hem in het park aan de Plantage uit een prullenbak zag eten. Precies tegenover ons huis. Ik was geschokt. Schijnbaar was hij de illegaliteit in gedoken en leefde nu op straat. Later kwam ik er achter dat hij ook sliep in het park tegenover ons. Een stapel oude dozen en voddige dekens leken zijn "thuis". Ik wist niet wat ik er mee aan moest. Voelde me vervelend als ik met baby Emma op mijn arm voor het raam stond , veilig en warm , een echt thuis....En hij was daar. Alleen en koud. En ik deed niks. Jaren gingen voorbij en ik zag hem wel eens door de stad lopen, hij ontweek ieders blik en de mijne ook en ik was er blij om, want voelde me nog steeds schuldig. Gisteren zag ik hem na jaren terug in de Jumbo, om de hoek bij mijn werk. Hij zag er mager , onverzorgd en nog steeds schimmig uit. Ik hoopte nog even dat hij misschien onderdak en hulp had gevonden bij het daklozencentrum hier vlakbij. Maar toen ik een blik in zijn winkelkar wierp wist ik genoeg. 6 flessen water, een doos tissues, een brood, 4 aanstekers en 7 pakken aanmaakblokjes....
