Bloei

Maar de perzik bloeit!

Vader

 

Net als ik denk dat ik er overheen ben, er al heel lang niet aan gedacht heb, dan komt het als een bliksemflits weer binnen. Ik kan het niet anders noemen. Het begon met het boek "Vader" van Knausgard, aanbevolen aan de boekentafel bij DWDD. En toevallig had ik die nog ongelezen in de kast liggen. Dom dom , natuurlijk. Want daar begon het mee.

Vervolgens kon ik het even niet opbrengen om mijn eigen moeder te troosten bij haar verdriet over haar gefusilleerde vader , 68 jaar geleden nu. Sterker nog, woedend werd ik er om. Natuurlijk is het dieptreurig dat dat gebeurd is, maar zij hád tenminste een vader .Eén waar ze toch 12 jaar van heeft kunnen genieten, en wiens stem, geur en gezicht ze kent. Ze heeft op zijn schoot gezeten en  hij heeft voor haar gezorgd. Hij was er. En ze kon trots op hem zijn. 

En toen vroeg iemand deze week terloops naar de aanwezigheid van mijn vader . En terwijl ik er lange tijd trots op was dat ik zonder te gaan huilen daar iets zinnigs over kon zeggen, merkte ik nu aan mezelf dat dat bijna niet lukte, ik raffelde mijn antwoord besmuikt af, mijn tranen inslikkend.
 

Toen ik op school zat romantiseerde ik hem, hij was op reis of woonde in Frankrijk. Toen ik ouder was werd ik kritischer, van een kersenbonbon-etende charletan-achtige kunstzinnige Hugenoot werd het een egoistische zak, die het niet eens verdiende mij te zien. Want ik had  het goed zonder hem, eerst met mijn moeder , die liefde gaf voor 2 en later met Peter en de kinderen.

 

En  ik heb het nog steeds goed, maar dat snijdende verdriet soms om die desinteresse en het ontbreken van.....