Een hele poos had ik vioolles van mevrouw de Jong . Een lieve geduldige bijna 80 jarige dame. Met een pikzwart geverfd knotje en zwierige kledij. Ze woonde in een grote prachtige Villa in een bosrijke omgeving in Ermelo. Ze was toen al oud. Elke week oefende ik weer niet mijn etudes, ja een uur voordat ik ging. Maar ze bleef geduldig. Samen speelden we de sterren van de hemel. Zij op haar vleugel en ik met voorzichtige vioolstreken. Oefenen deed ik slecht maar ik speelde nooit vals, had er toevallig een zuiver gevoel voor. En samen spelen vond ik heerlijk en dan leek het ook heel wat. Zij deed het "werk"en ik vulde haar behoedzaam aan. Haar krakend oude huis vol geranium en fuchsiastekken. Een wilde tuin vol eekhoornvoederplaatsen en overal waar je keek, kelimkleden op de vloer, half over elkaar gedrapeerd. Elke week schreef ze me een briefje, zo'n beige kladblokvelletje. Ik heb ze nog allemaal. Huiswerk en tips. En als ik weg ging kreeg ik altijd een stroopwafel met chocola er om heen. Rij voorzichtig en goed op je pink passen zei ze altijd en wuifde als koningin Juliana tot ik uit het zicht verdween. Op een dag deed haar zus open, haar evenbeeld . Mevrouw de Jong lag in het ziekenhuis en is daar nooit meer uitgekomen. Elke week stuurde ik een kaart, durfde niet langs te gaan. Tot ik na een half jaar ik een rouwkaart kreeg.....
