Toen we na 20 jaren tegenover een oud bosrijk park te hebben gewoond in een kale nieuwbouwwijk kwamen wonen, was het eerste wat we deden bomen planten. VEEL. Doodsbenauwd waren we voor een groenloze omgeving. Dus achter plantten we twee leilinden tegen de inkijk, een grote plataan met een bankje eromheen ( was het idee), een fluweelboom voor de prachtige kleuren in de herfst, een tulpenboom omdat hij lekker hoog werd ( hij brak afgelopen jaar om tijdens de herfststorm). Ja, ik moest huilen. Aan de zijkant een amberboom voor Pjotr om de prachtige vorm blaadjes en kleuren, een walnoot, die dit jaar voor t eerst ging dragen, 7 walnoten. Een perzik uit opa Wim's pit van de Turkse winkel, emmers vol hebben we er afgehaald, een goudrenet, die ook voor t eerst bloesemde en droeg na 7 jaar, 7 appels. Een kastanje van Emma s kastanje uit het bos. Een pruim, die enorm veel draagt en als laatste de mooiste wat mij betreft, een BERK. "De dame van het woud" een prachtige frêle zacht wuivende frisse papierberk. Die wiegend voor het raam staat. Ze is van Emma, die haar zomers emmers extra water geeft en aandacht ( mest).
Zelfs 's winters zonder blaadjes maar met mooie fijne roodbruine zwiepende twijgjes met aan de uiteindes kleine katjes is ze wonderschoon!
De papierberk, Betula papyrifera, is een schilderachtige niet te grote berk met een bijzonder mooie, witte schors. Hij komt oorspronkelijk uit Noord Amerika en dankt zijn naam aan het feit dat de oorspronkelijke bewoners de witte berkenbast gebruikten als schrijfpapier. Deze witte schors bladdert af in papierdunne stroken zodat de lichtoranje tot donkerbruine bast zichtbaar wordt. De bladerkroon heeft een open en losse structuur. Een wat oudere berk laat de takken sierlijk overhangen. De vorm van de bladeren is elliptisch tot smal-eirond met maximaal tien paar nerven. De bladeren worden tot een decimeter lang.
Zelfs 's winters zonder blaadjes maar met mooie fijne roodbruine zwiepende twijgjes met aan de uiteindes kleine katjes is ze wonderschoon!
De papierberk, Betula papyrifera, is een schilderachtige niet te grote berk met een bijzonder mooie, witte schors. Hij komt oorspronkelijk uit Noord Amerika en dankt zijn naam aan het feit dat de oorspronkelijke bewoners de witte berkenbast gebruikten als schrijfpapier. Deze witte schors bladdert af in papierdunne stroken zodat de lichtoranje tot donkerbruine bast zichtbaar wordt. De bladerkroon heeft een open en losse structuur. Een wat oudere berk laat de takken sierlijk overhangen. De vorm van de bladeren is elliptisch tot smal-eirond met maximaal tien paar nerven. De bladeren worden tot een decimeter lang.
