Ik bemerk een redelijk groot taboe rondom mij heen als ik het heb over de dood.
Terwijl ik het zo prettig vind het er over te hebben. Al sinds jaar en dag werk ik mijn begraafwensen bij. Stel dat ik onverhoeds vroeg ga hemelen, dan is dat maar goed geregeld.
Want ik moet er niet aan denken dat ze foute bloemen op mijn graf werpen, of lelijke muziek draaien. Een enkele rode roos moet het worden, en zeker geen bloemstukken. Iets moois droefs klassieks erbij en dat ene lievelings jurkje, die roestbruine, wil ik aan (Emma weet het..).
Thee met boerenappelcake en veel dramatische speeches ;-).
En meteen die kist dicht, geen gegluur naar een dode bleke Inge.
En laatst heb ik iets liefs voor de liefsten geschreven en in een "gouden" envelop in mijn oude vioolkist verstopt.
Ik ben rustig. Nu kan er niks meer misgaan!
