Morgen is het een jaar geleden.
Op die stomme, stomme 5 decemberdag. Sinterklaasavond.
Die ze zelf overigens altijd fantastisch vond met haar grootse wilde surprises en onleesbare lieve gedichten. Waar ze al weken van tevoren mee bezig was.
Maar in de ogen van de neuroloog op eerste hulp zag ik haast en ongeduld.
Vast pakjesavond thuis. En daarom ging het misschien mis?
Natuurlijk niet.
Had ik haar moeten dwingen om naar een seniorenwoning te verhuizen?
De alarmknop om haar pols moeten smeden?
Dan had ze niet eenzaam een paar uur in haar keukentje gelegen.
Dan was ze er nu wellicht nog geweest?
Maar dan had ze me met droevige woedende ogen vanuit haar krappe seniorenflatje aangekeken.
Zonder haar geliefde tuin, vogels, egels, Tijger de buurkat, warme lieve huis en buurtjes.
Ze wilde niet.
Pas als het echt nodig zou zijn. Maar nog lang niet.
Dachten we.
Ik mis haar zo.
De leegte is immens.
Maar het is 'goed' zo. Dat moet.
Morgen ga ik met Peter naar Burgh Haamstede.
Ruim 35 jaar lang ging ik in de vroege zomer met haar daar naartoe. Eerst met zijn tweeën, toen met Peter en later langzamerhand de kinderen erbij.
Het was voor haar het hoogtepunt van het jaar.
We lopen naar de zee en gaan op 'haar' bankje zitten en eten daarna een taartje bij hotel Bom.
Dat was traditie.
En dan is dat eerste nare jaar om en ga ik zonder verdriet, maar in liefde en dankbaarheid terugdenken en vooruitkijken.
