Al die keren dat ik buiten het hardlopen probeerde op te pakken met of zonder de beruchte Vlaamse Evy 'ik ben fier op u' rencoach, is het me nooit gelukt.
De legendarische 'runners high' kreeg ik nimmer.
Nu was ik ook te erg afgeleid in het bos. Zwijnen, herten, bijzonder mooi mos op een oude tak, kevers die gered moesten worden, bijzondere elvenbankjes en verzin het maar.
Het lukte niet.
Vorig jaar november besloten Marian en ik samen eens naar een sportschool te gaan. Onze families hadden al een abonnementje dus we konden gratis voor niks.
We zagen er alleen wat tegen op.
Maar enkel zo'n stretchen outfit doet voor mij persoonlijk al wonderen.
Het zit zalig.
Bij wijze van spreken heb ik dan mijn eerste kilometer al gelopen.
Het was een wat rommelig begin, want we wisten van niks. Al werden we uiterst vriendelijk, bijna opdringerig vaak, geholpen door vooral behulpzame mannen.
Glimmerige krachtpatsers, tobberige huisvaders, springende acrobaten, dun, stevig, zwaar.
Alles kom je tegen.
Uiteindelijk huurden we een persoonlijke trainer in die ons echt wegwijs maakte.
Dus tegenwoordig gaan we onze eigen gang. Aangepast aan onze persoonlijke behoefte.
No sweat, daar hou ik niet van. Ik loop tot ik het warm krijg. En dat is elke week verder weg. En steeds een tandje zwaarder.
Verbazingwekkend dat ik voorheen een loopband het meest stupide onnodige apparaat vond ooit.
Maar laat dat nu juist mijn grootste hobby zijn.
Heerlijk lopen, geen afleiding, met een speciaal 'hou vol' Spotifylijstje.
Ik loop op de muziek.
Dat gaat heerlijk.
En dat 2 vroege ochtenden per week.
Ik klop mezelf op de schouder!
De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
