Ineens ben ik het zat.
Na een hele positieve maand ben ik er klaar mee.
Thuis heb ik geen privacy.
Ben enorm van slag omdat Peter de hele dag in de studeerkamer zit te conference-callen en ingewikkelde formules hardop zit te mompelen. De lunch samen wordt ook steeds minder gezellig omdat alles gezegd is en hij drukker is met de buxusrupsen dan met mij.
Daarnaast voel ik mij op mijn vrije dagen nu verplicht om heel uitsloverig huishoudelijk werk te doen. Terwijl ik normaliter veel vaker een boek lees of aan het lanterfanten ben. Dat voelt nu reuze bezwaard terwijl hij boven zit te werken.
De kinderen gedragen zich wonderwel erg goed. Dat scheelt enorm.
En ik werk nog drie dagen.
G e l u k k i g.
Mijn 'eigen' keramiekatelier is tijdelijk gesloten. Ik val samen met mijn stagair in bij een woonlocatie waar ziekte is. Best leuk, maar stukken minder creatief, uitdagend en vertrouwd.
Ik mis mijn eigen collega's.
En ik ben zelfs thuis aan het keramieken omdat ik dat ook mis.
De sportschool is dicht en ik zou al 3 weken langs het zeepad gaan lopen, maar geen zin.
Er ligt een grote stapel boeken te lezen, geen puf.
Dozen vol met foto's, brieven, kaarten en knipsels van ma om uit te zoeken.
Ik kan het niet.
Drie halve schilderdoeken. Ik kom geen haar verder.
En dan lees ik die prachtige tekst van Arundhati Roy door.
Daar word ik dan weer door gesterkt.
Even.
En voel ik mij meer ontspannen dan ooit.
Maar tegelijkertijd doodmoe.
En het kan nog heel lang duren roept een ieder.
En ja, ik weet dat ik niet mag klagen.
Dat het ernstig is.
En dus denk ik maar om.
En geniet, van de nestelende heggemusjes, de hommels bij de bloesem, de snorrende kikker.
Alles zal goedkomen.
