Een supergrappig boekje dat ik gisteren pas las. Het gaat over de mogelijkheden en onmogelijkheden van jarig zijn.
En hoe dat wel of niet te vieren.
Zo herkenbaar.
Ik vond altijd dat een ieder zijn verjaardag moest vieren. Uit pure dankbaarheid. Omdat dat jaar je maar weer was gegeven.
Dus ik deed dat.
Met een dood paard om mijn nek vierde ik het ;-)
Welkehapjesstress, welketaartenstress, als die maar niet naast die gaat zittenstress, veganstress, zouden ze niet diep in de nacht pas weg gaanstress, wel of niet een tijdslotstress, soepkommen genoegstress, zilveren lepeltjes&vorkjes weer niet gepoetststress........
Een goed gesprek met iedereen lukt nooit, want er bakt net wat aan of er is een boze blik van wie dan ook.
Peter amuseert zich e-norm en ik loop te rennen.
Het lijkt heus gezellig met kaarsjes en genoeg van alles en de visite is, los van elkaar, zeker heel fijn.
Maar het is mij teveel.
Nu worden we zestig.
De leeftijd waarop ik toch wijs en verstandig zou moeten zijn geworden.
Gewoon relaxed een leuk feestje geven.
NEE!
Ik ga het niet doen.
Dit jaar even niet.
We hebben een fijn huis gehuurd op een klif aan de franse kust en gaan met het gezin en twee wilde honden maar met grote omheinde tuin , een bad en een open haard!
En daar onze samen 120 jaar vieren.
Met verse croissantjes, lekker wandelen, fossielen zoeken , spelletjes doen, door die grote supermarkten dwalen en genieten van het gezelschap.
Wat kan mij het schelen.
