Nee, ik ben zeker niet altijd vrolijk en poezelig. Dat denken mensen soms. Met mijn vrolijke bloesemplaatjes.
Gaza. Ruim 40 jaar geleden zat ik al in een politiebusje. Opgepakt omdat ik vreedzaam protesteerde bij de Israëlische ambassade.
En nu, ruim 40 jaar verder. Het is erger dan ooit!
Dat we nu een kabinet hebben met Wilders en v.d. Plas.
Dat Poetin nog steeds zijn gang gaat en we het er amper over hebben.
Dat Nederland alsnog tegen de Europese natuurherstelwet gaat stemmen.
Dat men zanikt over de ongeveer elfhonderd schapen die de wolf per jaar doodt, maar men het normaal vindt dat we in Nederland 1,7 miljoen dieren per dag slachten voor consumptie. Ja, voor onze bal gehakt.
Net nog. Reed ik achter een vrachtwagen met zeker honderden op elkaar gepropte kippen in kooien op weg naar hun gruwelijke dood na al een armetierig triest leven.
Dan word ik overvallen door een gro-te zwa-re zwarte golf van somberheid en verdriet.
Dat Mick Jagger op zijn 80e tien keer leniger is dan ik op mijn 60e. En ik een zere knie heb. Ook triest.
Kortom, ik ben niet altijd blij.
Gelukkig kussen Jupiter en Venus elkaar nog steeds, is er nog steeds vers prachtig groen mos, zingen de merels en bloeien de madelieven.
