Genezen!

Toen onze Pjotr een heel petit slapeloos babietje was maakte ik voor 't eerst kennis met hem.

Chiropractor monsieur Complou

We waren radeloos van de slapeloze nachten en een vriendin attendeerde ons op hem.

Het was wel een bijzondere man, maar het hielp tegen alles. 

Nou, dat was zacht uitgedrukt.

Communicatie ging echt moeizaam. 

Het is een Fransman met een zwaar Frans dialect.  

Na 25 jaar nog niets verbeterd, wat ik op zich best knap vindt.

Maar in radeloosheid paste ik mij subiet aan.

Pjotr moest op mijn schoot zitten en Complou behandelde mij dmv een activateur.

Met zachte, precieze effectieve bewegingen werd ik behandeld om de energiebalans te herstellen en de botjes op orde te krijgen. 

En ik dacht "wat is dit voor "hokus pokus"?

Maar, diezelfde nacht sliepen zowel ik als Pjotr door!

In de loop van de 25 jaren kwam ik zonodig voor een kneuzerigheid langs.

Sinds dit jaar voor disbalans in de "eupen". 

2 dagen lang daarna is het storm in mijn lijf. 

Je snapt het niet maar het is echt zo. 

Daarna knapt het op.

Mijn vriendin verwent hem met chocolade en leuke praatjes bij elke behandeling. 

Ik neem niks mee en onderga stilzwijgend het gedoe.

Intussen mompelt hij half Frans-Nederlands iets van pliepplaploe en pleudevoe.

Adem ien adem eut. 

Altijd dezelfde volgorde. 

En al-tijd voelt hij, zonder dat ik benoemde waar 't extra pijnlijk was, die plek extra.

Hij behandelt mijn dwarse botjes en energiebanen als Picasso zijn doeken.

Als een ware kunstenaar.

Hij lacht echt nooit, alleen als ik naar elke behandeling roep "Genezen!"

Opaal

Voor de zoveelste keer togen wij naar de Opaalkust.  

Onze favoriete plek. Sainte Cecile. Les Dunes.

Het mooist aan deze camping is zijn woeste ruigheid en de bomen die allemaal naar een kant zijn opgewaaid vanaf de bulderende zee. 

De wind is bijna niet te handelen als je, zoals nu, met een tent bent.  

En te weinig ‘piquets de tente en bois‘ hebt.

Het sanitair is uit het jaar nul. 

De lampen op het terrein doen het niet op 1 na. 

Maar de sterrenhemel is fantastisch!

De baas is een bullebak die elk uur een rondje rijdt over de ‘camping’ in zijn stokoude golfcaddy met daarin ook Bruno zijn prachtige Duitse staande hond met wild draadhaar.

Dit was bijna 40 jaar terug de plek waar we voor ‘t eerst samen op vakantie gingen.

Vandaar het sentiment. 

Al was er ook donder & bliksem.

Na onze week kwamen Emma & Tom. 

Ook zo pril als wij toen.

Dat de wind na 2 dagen was  gaan liggen was erg fijn voor onze tentstress maar was ook aanleiding voor een grote groep vluchtelingen om in een rubberboot naar de overkant, Engeland, proberen te varen. Ondanks dat de gendarmerie hier dag en nacht patrouilleert om ze tegen te houden lukte het ze toch om een stuk de zee op te komen. 

Twee boten van de kustpolitie probeerden ze terug te jagen. 

Op het strand probeerde de gendarmerie de vluchtelingen die er af vielen of net de boot misten op te pakken. Dreigende helicopters boven de boot. 

Aan de rand van de camping staan de vakantiegasten toe te kijken.

Een triest surrealitisch schouwspel.

Het geschreeuw van de vluchtelingen die tot hun oksels in het water staan ging me door merg en been. 

Ik was bang dat ik hier de enige was hier die dit vreselijk vond.

Sinds maandag staan wij met ‘t campertje in Yport tussen de eucalyptusbomen en zeezicht! 

Het de Waard-stokje doorgegeven aan Emma & Tom.

Net daarvoor zagen wij nog een zeehond zwemmen voor ons boulevaardje! 

Dat was bijzonder. 

Nu stadjes, kerkjes en mooie strandjes bezocht, gewandeld en vanochtend voor ‘t eerst regen, dus lezen en proberen een appeltaartje bakken!

Het waren twee heerlijke weken. 

Maar wel met een grote voetnoot. 

Ik besefte me voor de zoveelste keer hoe rijk wij zijn. 

Het voelt beschamend in verhouding met de vluchtelingen die we troffen.

Zij hebben niks en wij zoveel.