Zeemeermin

Vroeger was ik een zeemeermin. Het is moeilijk te geloven maar het is echt waar :-)
Dit vertelden we ooit als grapje aan Pjotr, die vond het heel erg boeiend en vertelde het aan iedereen.
Ik lag op een eilandje vlak voor de kust van Harderwijk en papa voer langs op zijn boot en werd plotsklaps verliefd en nam mij mee naar het vaste land en toen viel mijn gouden glimmende staart eraf. Zo was het verhaal. Op een dag kwam ik op school om Pjotr op te halen, hij was toen een jaar of 7. Een jongetje uit zijn klas kwam naar mij toe. "MoedervanPjotr" , Pjotr zegt dat u vroeger zeemeermin bent geweest, dat kan toch niet"? Ik zakte door mijn knieën en zei "jazeker wel, kijk maar" en liet mijn sproeten zien...." Dit waren vroeger allemaal schubjes, maar die zijn nu opgedroogd". Hij was zwaar onder de indruk! De volgende dag kwam hij echter met zijn moeder naar me toe, en die keek niet al te vrolijk. "Mijn moeder zegt dat het niet kan dat u zeemeermin bent geweest, mag zij even uw schubjes zien"? Lichtelijk ongemakkelijk liet ik ze toch maar zien. Wie A zegt....
Maar ze vond het helemáál geen leuke grap al kon ze niets anders doen dan meespelen. Tot op de dag van vandaag kijkt ze me nog nijdig aan....

Vroeger

Vanmiddag zag ik mijn oudste vriendje van vroeger terug. We waren 40 jaar geleden buren. Hij was iets kleiner dan ik toen . Zijn vader was kapitein op een grote zeeboot, was altijd een half jaar weg en dan 2 maand thuis. Streng! Ze hadden een grote koperen gong in gang (7 kinderen) en als ze aan tafel moesten sloeg die moeder op de gong. En ze hadden een zee-egellamp , bizar . En al het snoep lag in een drankenkast, waarvan hij het verstopte sleuteltje wist....Maar ik was er graag want ik was enig kind en zij waren met zn negenen. Altijd gezellig. We woonden in een soort privé bos, met 6 villa s. In het bos stond een oud bed , met springveren daar deden we acrobatiek. Springen, zo hoog dat mijn moeder ons boven de bomen uit zag komen , nou ja dat zal wel niet echt bedenk ik me nu, maar we deden wel reuze ons best.  Mijn moeder was huishoudster bij de directeur van Dolfinarium, het was een mooie tijd. Ze was eigenlijk altijd hoofd van een school geweest maar dat was lastig te combineren met mij. Zonder vader. Dus zwemmen bij de dolfijnen was normaal voor me, al vond ik er eigenlijk weinig aan , met mijn bleke  gevoelige witte huidje in dat stinkende chloorwater met soms nog stukken vis erin.  Maar ik was wel populair in de klas,  want ik had stickers en vrijkaartjes en extra tochtjes in t bootje achter de dolfijn aan in de show... 

Trots

Ik mag zeker niet vergeten het adres door te geven van een aanstormend fotografeertalent in de dop, toevallig mijn zoon Pjotr!    http://pjotrfotografie.blogspot.com/