Frigolet Violette

Maar verder was het heerlijk daar! Voor een keer een villaatje pal aan de zee gehuurd, omdat moeder natuurlijk niet in een tent kon (78 jaar). Maar dat was bepaald geen straf! Prachtige gouden koolzaadvelden, fantastische zonsondergangen, inslapen en wakker worden met het geluid van de branding, krakend verse croisantjes en baquettes elke ochtend, mooie ronde stenen zoeken, vliegeren, lezen, oude marktjes  (met dahliabollen, oude rozen en geraniums) , pastelkleurige oude villa s, havens (voorruit 1 dan) en  Cité Europe (monstergrote shopping "mal"). En elke dag toeren tot we er bij neer vielen. Het was een fijne week!

19.00 uur, 10 april, 1945

Dit jaar, eigenlijk net als alle andere 10 april avonden  afgelopen jaren, belde mijn moeder. Ik had er niet aan gedacht . Maar zij wel. Dit jaar was het exact 67 jaar geleden dat haar vader en 2 nog minderjarige broers gefusilleerd werden in de bossen bij Assen. De Duitsers waren er achter gekomen dat in hun huis een marconist was verborgen. Het waren de laatste dagen van de oorlog, ze roken hun verlies en waren extra fel. Mijn moeder, toen 11 en haar moeder werden in de gevangenis gestopt. De 2 oudste broers waren toevallig niet thuis die avond en dat was hun redding .

Het feit dat ze na al die jaren, 10 april in haar eentje herdenkt raakt me zo. Zo diep zit het dus. 

We waren in Frankrijk afgelopen week, ook op 4 mei, de officiele dodenherdenking in Nederland, maar we zouden er "niks aan doen".

Stomtoevallig liepen we met zn tweeën toch over een oud Frans kerkhofje die avond , het ene graf nog krakkemikkiger (doch even prachtig) dan het andere. Ineens waren er 7 nog relatief nette witte marmeren strakke graven op een rijtje. Er lagen 7 jonge onbekende militairen begraven, gesneuveld in april 1945.

Wat mooi en toevallig dat wij nu hier zijn om toch hun te herdenken, zei mijn moeder.......