Dit jaar, eigenlijk net als alle andere 10 april avonden afgelopen jaren, belde mijn moeder. Ik had er niet aan gedacht . Maar zij wel. Dit jaar was het exact 67 jaar geleden dat haar vader en 2 nog minderjarige broers gefusilleerd werden in de bossen bij Assen. De Duitsers waren er achter gekomen dat in hun huis een marconist was verborgen. Het waren de laatste dagen van de oorlog, ze roken hun verlies en waren extra fel. Mijn moeder, toen 11 en haar moeder werden in de gevangenis gestopt. De 2 oudste broers waren toevallig niet thuis die avond en dat was hun redding .
Het feit dat ze na al die jaren, 10 april in haar eentje herdenkt raakt me zo. Zo diep zit het dus.
We waren in Frankrijk afgelopen week, ook op 4 mei, de officiele dodenherdenking in Nederland, maar we zouden er "niks aan doen".
Stomtoevallig liepen we met zn tweeën toch over een oud Frans kerkhofje die avond , het ene graf nog krakkemikkiger (doch even prachtig) dan het andere. Ineens waren er 7 nog relatief nette witte marmeren strakke graven op een rijtje. Er lagen 7 jonge onbekende militairen begraven, gesneuveld in april 1945.
Wat mooi en toevallig dat wij nu hier zijn om toch hun te herdenken, zei mijn moeder.......
