Zoon

 

 

 

 

 

En om de koningswens compleet te maken was daar Ole (maantje) Pjotr!

Kwikzilverig, lief, creatief, ruimhartig, sociaal. Fotograferen, natuur, computeren, knutselen, het gezellig maken, zijn vogels Valery en Igor en  poesje Gros-Minet.

Nu ernstig aan het puberen, zware stem, slungelachtig lang, maar geen greintje minder lief als toen. ( op een enkel brutaal praatje na ).
 

Rijkdom is twee kinderen zoals ik ze "heb".

 

 

 

 

Het dappere hondje Couragio

 

Vroeger irriteerde ik me wild als mijn moeder met werkelijk elke wandelaar plus hond in gesprek ging. Nu ik zelf twee honden heb snap ik haar pas.

Sinds we Bor als pup kregen en dagelijks 3 keer naar t uitlaatperkje en 1 keer naar t bos gaan ben ik om.  Bor is een bijzondere roodharige wilde grote maar erg lieve jachthond. Die "iedereen " mooi vind en speciaal.

Toen Ollie er bij kwam, een kleine ruwharige grappige dwergteckel met het ego van een Duitse dog,  en we nog meer aandacht kregen kon ik niemand meer voorbij lopen en ken nu iedereen met hond en diens verleden en toekomst ook ;-).

In de buurt, Joep met zijn inbetweenjobs baasje, de lieve pedicure met haar wilde onstuimige bruine labrador, Lub met het hondje van haar oude vader en hun eigen Golden retriever .... De schilder met die snerthond, en t meisje met de kruising Rottweiler/herder, die hem eigenlijk niet aan kan. In t bos, Don met zijn witte imposante herder, Marietje met lieve Elsa. De hork met zijn schuwe bruin/witte jachthond, de vrouw met die ene valse lelijke hond. Het echtpaar met de niet sociale peperdure Lowland Huntingterrier annex zwijnenvanger, de zieke man met de beige Hovawart.  en ga maar door... En ieder met zijn eigen verhaal en elke week weer nieuwe verhalen. Gister spraken we de honkbalcoach die in Italië speelde met zijn team en in t clubhuis aldaar een foto van een frêle handje zag, gevonden op een vuilnisbelt als pup. Kromme pootjes en schuw, maar o zo dapper. Ze noemden hem Couragio, hij is nu al stokoud en schuifelt bijna door het bos. Maar mooi, zo mooi. Dat iemand zoiets doet....

Het wandelen in de natuur  is heerlijk , maar de mensen met honden die er lopen net zo bijzonder.

 

 

"Het huisje van oom Jan"

 

Al een paar maal had hij het aangeboden, Rob, de zoon van oom Jan, mijn moeders broer.

Een weekendje in het huisje. Zeker bijna 27 jaar waren we er geweest, eerst ma alleen, wij brachten en haalden haar, en dan bleven we soms even. Later wat langer met de kinderen.

Ineens zei ze , zullen we toch nog een weekend gaan? En dat kon!

Op t laatste nippertje ging Pjotr ook nog mee, en dat maakte het extra leuk!

Het weer kon niet beter. Overal geweest, bij de bruinvissen, de harders (Burghsluis) , de stompe toren, bij Bom en  elke dag bitterballen bij het strandpaviljoentje, lekker gevliegerd, schelpen gezocht en genoten van al het ouderwets bekende......

 

 

 

Doifje

 

 

 

 

 

 

 

Het best is ze te vergelijken met een diamantduifje, zo een met die parelachtige vlekjes op haar veertjes. Heel fijntjes. En dan een met een kroontje!

Want ze heeft iets heel bijzonders. Ze is sterk, ze is mooi, ze is fragiel, slim en lief. Haar houding is als die van een amazone, kaarsrecht. Ze droomt de bijzonderste dromen en ze kan hele bijzondere dingen zeggen, die me reuze trots maken. Vaak denk ik; niet te geloven dat ik deze diamanten dochter heb gebaard. Dat dit mijn kind is... Daar had ik niet op kunnen hopen. Soms valt het kroontje af en dan denk ik andere dingen ;-). Maar ze is net 16 geworden en het leven is niet makkelijk voor haar maar ze doet onnoemelijk haar best om er iets van te maken, en dat alleen al zorgt bij mij voor oneindig veel bewondering. Lieve Em, ik hou van je ( van de maan en terug , en dan nog een keer heen en weer... )

 

 

 

Brand

 

Nadat ik op een feestje naast een heuse echte brandweerman had gezeten en alle spanning en sensatie verhalen verontrust had aangehoord sloeg ik aan het denken. Brandoorzaak nummer een, wasdroger.... Heel goed dat roostertje schoonhouden Inge en nooit aandoen als je niet thuis bent.... En onmiddellijk een touwladder voor de 2 zolderkamers aanschaffen, want die zitten als muizen in een val bij evt. brand.

En als laatste  minst belangrijke punt. Wat neem je mee naar buiten bij brand?

Buiten de huisgenoten en de levende have kwam bij mij van alles naar boven. De dozen vol brieven van peter aan mij en terug, de door mijn schoonvader getimmerde houten kisten met alle babyspullen van de kinderen. Mijn mooie viool, overgenomen van mevrouw de Jong, die veel meer waard bleek dan wat zij me er voor liet betalen van mijn schamele verpleegstersloon. Mijn zakje met mijn eigen edelsmeedwerk ( onbetaalbaar en onvervangbaar, zoveel bloed zweet en tranen ). De fotoboeken natuurlijk, allemaal. De opgezette kerkuil Sicco, gekregen van mijn Sikkelcollega's toen ik ging trouwen met een andere uilengek, mijn Poolse servies, zo lang over gespaard. De eerste stukken in een Poolse fabriek in Boleslawiec gekocht voor "niks". De laatste stukken peperduur in het Muiderslot. Én het houten handgesneden hart uit Zwitserland, wat per ongeluk nooit betaald is.

 

Beter, zegt Peter,  kunnen we een kluis nemen en dat alles daar al vast in doen, dat is een veilig gevoel, voor het geval dat....

 

 

 

 

Maison de la Buse

Na ruim 30 jaar primitief kamperen en op zwaar aandringen van de kinderen eens een week iets "normaals".

Een prachtig authentiek huis in de Vogezen, Bousseraucourt. Met een hottub (zijn we bleekjes van uitgeslagen ;-), een zwembad en veel meer zoete luxe. Zalige bedden met purperen lakens, een sprookjesachtige diepe tuin, met bloemen, kruiden  en een boom vol rijpe oranjerode mirabellen ( ja, zelfs jam gemaakt). Als buren een toompje kippen en ganzen, gierende zwaluwen en zelfs dagelijks een lachende groene specht! Een keuken vol leuks en maar liefst twee houtkachels!

Dagelijks toerden we bij 't vallen van de avond in de omgeving, zeker 30 stuks roodwild gezien, 5 jonge vossen en zelfs een hermelijn. Marktjes, prachtige kapellen en begraafplaatsen. Kortom, de tent kan bijna op Marktplaats ;-) 

Laatste wensen

 

 

Jaren lang vroeg ik bij Monuta een boekje aan zodat ik mijn uitvaartwensen kon bijhouden. Mn de muziekwensen veranderden nog wel eens, en krassen mocht niet in het boekje. Ik begon er al bijtijds mee (rond mijn 18e) , want stel je voor dat er foute muziek of verkeerde bloemen zouden zijn.

Toen ik een poosje terug iets wilde veranderen bestond er geen boekje meer alleen iets digitaals. Jammer, maar vanavond samen met Emma toch maar ingevuld, want stel je voor.

De specifieke wensen kon ik niet kwijt ( de kist meteen dicht,  geen gegluur naar een lijkwite Inge, en geen condoleanceavond, wat een treurigheid...). Maar de standaard dingen wel. Eenvoudige kist, ergens onder een grote boom met nestkastjes,  herfstige kaart, dieptrieste muziek; het  Requiem van Faure en Im Abendrot, en enkele (liefst vele)  rode rozen wild op de kist geworpen. Zeker geen suffe bloemstukken. En picknicken ipv koffie met cake. Net toen we wat triestig werden van het invullen kwamen de eventuele gedichtenwensen langs. Te erg voor woorden. Samen bedachten we iets leuks in Emma s stijl....

YOLO
Swaggedeeswag
Nu houdt zij voorgoed haar ...

En moesten we toch nog heel hard lachen.

Lapje

 

Al maanden, misschien al wel een jaar of nog langer zat het er aan te komen. Elke keer dat ik haar zag was ik blij verrast dat er nog twee waren. En nu ineens zag ik haar lopen. Met één hond ipv de onafscheidelijke tweede. Ik wist van de schrik  zo snel niet wat te zeggen. Zat net nog vrolijk op het bankje voor het uitlaatperkje met daarin mijn twee nog levende honden.

Gisteren hadden ze hem in laten slapen. Het kon echt niet langer meer. Ze waren met zijn vieren naar de dierenarts gegaan. Dat had hij aangeraden. Zodat de ene hond kon zien dat de ander zou overlijden en afscheid nemen. Dat was beter voor het verwerkingsproces. Anders zou hij immers niet snappen waar de andere hond was gebeven en blijven zoeken en wachten. En zo ging het. Nadat de ene hond was ingeslapen, liet de dierenarts de tafel zakken en kon de andere hond uitgebreid afscheid nemen op zijn manier. Terwijl ze het snikkend vertelde en de drie honden zich in de ren goed vermaakten, rolden bij mij ook de tranen over de wangen.

 

Het is beter zo, maar evengoed verdrietig.

 

 

Feestje Samen 100!

Feestje

 

 

 

 

 

Nu we beiden gezond 50 zijn geworden, samen honderd, vonden we het wel tijd voor een serieus feestje. Het is niet niks. Er is veel gebeurd. En toch hebben we het maar mooi gered. Feestje dus. In de Ulenpas, met iedereen die ons lief is. Het leek heel relaxed, geen stress. Lekker laten cateren, en zelf wat kleinigheidjes erbij. En wie wil slapen kan blijven slapen, desnoods op het landgoedje met een tent . Alles prima. Ok, de charmante, getatoeëerde, zeeman-achtige  accordeonist ( sfeer met Peer), die afwisselende sluwe tango en vrolijke Franse wijsjes zou spelen kon niet en niemand haalde het bij hem. Dus dan maar niet. Nee, Peter schafte zich/ons een onzinnig muziekapparaat aan en beiden zouden we 50 nummertjes uitzoeken voor de Play list. Een van 3 tot 22.00 uur en een voor daarna( wilde dansmuziek ;-). En een voor zondagsochtends, fris klassiek.

We kregen bijna zo n absurde ruzie over de te kiezen nummers, dat t feest bijna niet door zou gaan. Hij koos oa  Nick Cave en Skunk Anansie en ik bv The Gap band en Abba.........

Enfin, ik heb het maar losgelaten. laten we zeggen dat t met onze  muziek net zo afwisselend is als in het normale leven!

 

 

Kip Rosa

 

 

Ons overgebleven hennetje Rosa vermaakte zich eigenlijk prima in haar uppie. Ik liet haar extra veel los en verwende haar met veel groene snackjes. Ik kwam haar wel steeds verder van huis tegen. Haar actieradius werd steeds ruimer. Zo lonkte ze bij het kippenhok van de achterburen naar de kipjes achter het gaas, hakte in het nieuwe grasveld van de buren daarnaast en begon ook te kraaien als een haan. Van ellende hield ik haar zoveel mogelijk binnen in haar eigen hok en ook in het nachthok tot half negen 'sochtends, zodat ze niet bij zonsopgang al begon te kraaien. Het zat me niet lekker, die beperkingen. Totdat ik op een feestje bij vrienden in de tuin wandelde en daar in hun kippenhok eenzame haan Gijs tegenkwam. Ook hij was alleen over gebleven en was daar wat sip en sneu van geworden. Kraaide niet meer en at ook geen gras meer. Al snel bedachten we de kippen samen te brengen, niet bij mij helaas, want Gijs is een haan. Dus brachten we Bella bij Gijs. Ik heb wat traantjes gelaten, want we hadden haar al 5 jaar, maar voor beiden leek dit perfect. Bella voelde zich meteen op haar gemak in het hok, maar Gijs vond ze niet echt charmant. Ze stuurde hem meteen naar zijn nachthok, waar hij amechtig bleef zitten totdat zij s avonds naast hem kroop, wel met flinke afstand. De volgende dag ging beter, ze tolereerden elkaar. Dat was al heel wat beter. 'Smiddags kreeg ik deze foto opgestuurd. Love is in the air, Gijs en Bella zaten OVERDAG samen op stok en de ruimte tussen hen was al kleiner. Het lijkt erop dat de match goed is. Is mis Bella enorm, maar dit is toch stukken beter!