Al maanden, misschien al wel een jaar of nog langer zat het er aan te komen. Elke keer dat ik haar zag was ik blij verrast dat er nog twee waren. En nu ineens zag ik haar lopen. Met één hond ipv de onafscheidelijke tweede. Ik wist van de schrik zo snel niet wat te zeggen. Zat net nog vrolijk op het bankje voor het uitlaatperkje met daarin mijn twee nog levende honden.
Gisteren hadden ze hem in laten slapen. Het kon echt niet langer meer. Ze waren met zijn vieren naar de dierenarts gegaan. Dat had hij aangeraden. Zodat de ene hond kon zien dat de ander zou overlijden en afscheid nemen. Dat was beter voor het verwerkingsproces. Anders zou hij immers niet snappen waar de andere hond was gebeven en blijven zoeken en wachten. En zo ging het. Nadat de ene hond was ingeslapen, liet de dierenarts de tafel zakken en kon de andere hond uitgebreid afscheid nemen op zijn manier. Terwijl ze het snikkend vertelde en de drie honden zich in de ren goed vermaakten, rolden bij mij ook de tranen over de wangen.
Het is beter zo, maar evengoed verdrietig.
