Als ik op straat loop zie ik altijd net dat sneue vogeltje met hangend vleugeltje. Loop ik langs een schoolplein valt mijn oog op dat ene jongetje dat treurig voor zich uit staart omdat niemand met hem wil spelen. Rij ik langs een weiland zie ik dat ene oude schaap wat moeite heeft met opstaan. Ik zie elke doodgereden meerkoet langs de snelweg. Loop ik op de Albert Cuyp valt mijn oog op die ene jonge spreeuw zonder moeder of op dat duifje met een halve zwerende poot. Ik zie altijd sneue bejaarden helemaal alleen met een te zware tas en fietst er een groepje schookinderen over het fietspad dan zie ik die ene met die rare jas die niet in t groepje mee mag fietsen. Altijd scant mijn hoofd sneuheid en wil ik ze redden. Maar dat kan niet altijd natuurlijk.
Het is lastig zo n "gave".
