Tradities

Net voor dat Emma naar haar werk ging en ik nog snel mijn moeder naar huis moest brengen voordat de hordes Sint Maartenkinderen lang zouden komen riep ze nog verbolgen.  Okeeee, dan maak ik de vuurkorf wel aan....
Tradities. Schijnbaar zijn ze erfelijk.
Met Sint Maarten gaat de vuurkorf aan!  En hangen er lantaarntjes in de bomen om de kinderen welkom te heten. Ook branden de twee snoephuisjes. En dat totdat Sinterklaas weer weg is. Intussen komen er de kerststerren bij op de laatste zondag van november, met advent dus. In de gang de zelfgemaakte van pa naast de voordeur. Op Emma's kamer in de nok van het huis, haar Hernhutterssterretje. En voor in de woonkamer degene die me op dat moment het meest bekoord.
Pas na sint mogen er hyacinten in huis. Pas na oud en nieuw narcissen. En dan maakt al het herfst en decemberrood plaats voor groen.
Zo hoort dat.
Over de enorme andere hoeveelheid tradities hou ik wijselijk maar mijn mond.

Moeder

Voor de zeker 33e keer was ik met mijn moeder in Haamstede. In het huisje van mijn Oom Jan.

Dit keer een hele week, want ze was toch wat verbolgen oven het lange, maar toch te korte weekend in het begin van de zomer. En gelijk had ze.

Het weer was geweldig. Elke dag dronken we buiten thee. En elke dag bezochten we iets. Traditiegetrouw aten we bitterballen bij de Strandloper, een pannenkoek bij het Oliegeultje, thee met appelgebak bij Bom en toeren bij de Heerenkeet, wandelen langs de |Zeepeduinen en wat in de zomer niet lukte qua conditie lukte haar nu drie keer.

Het strand!

Heel langzaam, van bankje naar bankje beklommen we de steile duinroute. Dat was fijn, want dat voelde slecht voor de zomer. Zelfs schelpen werden er nog overmoedig gezocht.

En ineens wilde ze weer een hond.

Als er iets op toepassing is op mijn moeder is het wel dat ze een hondenmens is. Dus we zijn op zoek.

Verder viel me ook haar eeuwige positivisme op.  Ooh wat een prachtige dag is het weer-wat staat dat jurkje je leuk-wat een mooie kleur die blouse - ach wat kun je toch heerlijk koken-wat zit je haar mooi- enz enz.

En hoe ze wonderschoon terugkijkt op een toch niet makkelijk leven.

Elk uur is er een om te bedanken!

Zweden

Voor het eerst zijn wij naar Zweden geweest dit jaar. Op aandringen van mijn collega Fenny. Wat was het onverwachts prachtig! Mooi authentiek huis gehuurd, met daar om heen een schapenwei met 5 schaapjes die met ons mee huppelden en vooral erg geïnteresseerd waren in Ollie, onze dwergteckel.

Iets ernaast een groot privé meer met bootjes ter beschikking. En verder alleen maar rust en weidsheid.

Geen hitte, geen drukte, maar frisheid en kalmte. Kraanvogels streken neer naast ons huis en na lang speuren zagen wij elanden ( in een parkje).

Even zelfs informeerden wij naar immigratie. Verpleegkundigen staan 1 in de top drie van meest gevraagde beroepen in Zweden en Peter zou zich met gemak om laten scholen als kraanmachinist.

Totdat we thuis waren.... ;-)

Woest

Ooit was ik een lieve grappige zelfs woeste moeder. Een waar je goed mee voor de dag kon komen. Een met halflang haar en leuke jurkjes. Ook een beetje stoer nog zelfs.
Echter, nu mijn ene  kind ouder wordt deug ik ineens van geen kanten. Volgens haar dan he....

Mijn haar is te rood
Ik rij veel te onbesuisd auto
Mijn boekenkast is te vol
De tuin is te groen en lijkt op een oerwoud
Mijn #hashtags zijn te lang en slaan #nergens op
Ik loop te zacht
Maar soms ook weer te hard vooruit
Ik fiets te weinig
Ik verwen de teckel te veel
Ik doe soms mijn broek in mijn sokken
Ik trek haar broertje voor
Ik vergeet te vaak haar boodschappen
Ik koop de foute konijnensnoepjes
Ik zing te vaak in huis en te hard
Ik snurk heel soms
Ik vergeet veel, maar ben dan ook al oud
Ik ben eigenlijk ook niet streng genoeg tegen haar broertje
Ik rinkel te luid met de voerbakken van de honden
Ik neem altijd net het verkeerde "vegavlees" mee
etc...etc.....

Hmm, gelukkig blaak ik van het zelfvertrouwen en vind mezelf heel prima.
Anders zonk ik weg in een zware depressie ;-)

Opruimen

 

 

 

 

 

 

Sinds Marie Kondo in mijn leven is (de opruimgoeroe). Is het grote opruimen begonnen. Langzamerhand gaan we of ik alles langs. Ik denk dan "does this sparkle joy"?

En Peter denkt dan ,weg met die rommel. Mits het oude Russische spullen zijn, retrobroodroosters, Oraclestudieboeken , Waterkampioenen of stapels oud hout....

Al weken zijn we in de schuur bezig, stellingkasten vol te gaan. Maar gisteren de werkbank met daaronder opknapklusvoorwerpen. Oud kapot speelgoed van de kinderen en zelfs iets van mij vroeger.  Mijn Barbiebedje! Ik was vroeger erg met de Barbies. Mijn moeder maakte van een grote doos van de supermarkt een huis, met echte gordijnen aan roetjes en meubels van karton en ze naaide ook nog kleertje voor de Barbies. Ik had er paar, maar mijn lievelingsbarbie was Francie, die had een uittrekbare paardestaart. Ik kreeg hem ooit van Frank den herder. Ik had ook een Daisy en een Skipper. Ze liggen volgens mij nog bij ma thuis. Maar t bedje was het eerste echte barbiebedje wat ik kreeg! We woonden aan de Fazantlaan en het was met Sinterklaas. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een cado. Nu lag het bedje al jaren in de schuur, in twee stukken. Ik weet niet meer hoe dat is gekomen. Maar het sparkelde nog weinig joy. "Weg ermee", zei ik stoer. We kunnen niet alles bewaren.

Later zag ik op de werkbank het kleine tv-tje staan, die had Peter eruit gesloopt en toch maar bewaard.

Ik moest er wel een traantje om laten....

 

 

 

Deaudig

 

 

Ik bemerk een redelijk groot taboe rondom mij heen als ik het heb over de dood.

Terwijl ik het zo prettig vind het er over te hebben. Al sinds jaar en dag werk ik mijn begraafwensen bij. Stel dat ik onverhoeds vroeg ga hemelen, dan is dat maar goed geregeld.

Want ik moet er niet aan denken dat ze foute bloemen op mijn graf werpen, of lelijke muziek draaien. Een enkele rode roos moet het worden, en zeker geen bloemstukken. Iets moois droefs klassieks erbij en dat ene lievelings jurkje, die roestbruine, wil ik aan (Emma weet het..).

Thee met boerenappelcake en veel dramatische speeches ;-).

En meteen die kist dicht, geen gegluur naar een dode bleke Inge.

En laatst heb ik iets liefs voor de liefsten geschreven en in een "gouden" envelop in mijn oude vioolkist verstopt.

Ik ben rustig. Nu kan er niks meer misgaan!

 

 

 

 

 

Noord

 

 

 

 

 

 

 

Als ik ergens werkelijk echt blij van kan worden is het een ochtendje struinen over de noordermarkt!

Vandaag was het zover.

Na een mislukte kerstvakantiepoging met P. ging ik met Janneke. Beter eigenlijk.

Ongegeneerd jurkjes graaien in de kraam van King Louie, schapenvachtjes zoeken voor Ollie, mooie kantjes/lintjes, knopen en stofjes kijken,  toch nog een setje Ruby Brown sloffen kopen...

En vooral geen geweien, opgezette dieren,  ponchos of baretten scoren wegens thuis al teveel daarvan. '

Maar wel heerlijke warme appeltaart met slagroom op het hoekje. Ditmaal zonder lange rij, want het was fris.

 

 

 

 

 

Voornemens voornemens

 

 

 

 

Goede voornemens!

Meer wijn drinken
meer fietsen
meer vuurtjes maken
meer op de bank liggen
meer mijmeren
meer kaartjes schrijven
meer durven
elke dag twee keer de zonnegroet doen
gezonder eten (alleen zoet in het weekend)
Meer wellen dan nieten
meer polderen!

Alleen naar Amsterdam durven
En meer zoete broodjes bakken....

My Turn(er)

 

 

Jawel, de boot ligt weer op de bok. Na een prachtig vaarseizoen. Ik ga het zo langzamerhand nog waarderen ook.

Maar, hoe dan ook, met de boot aan de kant trekt ook het museum weer subiet.

Vandaag de eerste dit seizoen. De Fundatie in Zwolle. Daar is een prachtige expo van William Turner, een favoriet.

De zon scheen, de herfst verkleurde alles mooi. De hoge herenhuizen aan de rand van de vaart, het gouden duifje op het dak van het museum schitterde ons tegemoet.

Turner was prachtig, maar er was veel te weinig van hem.

Extra lang staren dan maar.... De lotusbloem van Daan Roosegaarde was er, heel bijzonder . In een donkere kamer legde je hand op de bloem en dan opende hij zichzelf en verlichtte de omgeving zachtoranje.

 

Heerlijk, het is weer tijd voor musea!