Voor de zeker 33e keer was ik met mijn moeder in Haamstede. In het huisje van mijn Oom Jan.
Dit keer een hele week, want ze was toch wat verbolgen oven het lange, maar toch te korte weekend in het begin van de zomer. En gelijk had ze.
Het weer was geweldig. Elke dag dronken we buiten thee. En elke dag bezochten we iets. Traditiegetrouw aten we bitterballen bij de Strandloper, een pannenkoek bij het Oliegeultje, thee met appelgebak bij Bom en toeren bij de Heerenkeet, wandelen langs de |Zeepeduinen en wat in de zomer niet lukte qua conditie lukte haar nu drie keer.
Het strand!
Heel langzaam, van bankje naar bankje beklommen we de steile duinroute. Dat was fijn, want dat voelde slecht voor de zomer. Zelfs schelpen werden er nog overmoedig gezocht.
En ineens wilde ze weer een hond.
Als er iets op toepassing is op mijn moeder is het wel dat ze een hondenmens is. Dus we zijn op zoek.
Verder viel me ook haar eeuwige positivisme op. Ooh wat een prachtige dag is het weer-wat staat dat jurkje je leuk-wat een mooie kleur die blouse - ach wat kun je toch heerlijk koken-wat zit je haar mooi- enz enz.
En hoe ze wonderschoon terugkijkt op een toch niet makkelijk leven.
Elk uur is er een om te bedanken!
