Lente

Lente in al zijn pracht, ontluikende bolletjes, hummende hommels, scharrelende padjes, knopjes van leven zien in een plant die je al op had gegeven. Verse appeltaart met slagroom, het knorren van Ollie als hij slaapt, de trippelpootjes van Gros-Minet op het nieuwe eiken laminaat, het kirren van Bellakip als ze iets extra bijzonder lekkers krijgt, in de auto rijden met een mooi net ontdekt muziekje, als je werkdag gelukt is ( je heb alles gedaan wat op je To-do-lijstje stond en ze zijn tevreden naar huis), de kinderen die lol hebben met elkaar, ma in het tuincentrum of bij een kwekerij, een nieuw jurkje in dat motief dat je heel graag wilde, een vers wasje met die lekkere wasverzachter ophangen, een boek zo mooi dat je het eigenlijk niet uit wil hebben, Peter die een ontbijtje op bed brengt als ik vrij ben en hij moet werken, Bor rennend door het bos ( een plaatje ) en dat eerste kopje thee s'ochtends.
Niet te evenaren....

Ineens

Nee, eigenlijk na het lezen van een interview met Wolf Biermann in de Volkskrant Magazine komt het weer boven. Kinderen in oorlog. Mijn moeder heeft er nooit uit zichzelf over verteld. Ik of een ander vroeg ernaar. En dan antwoordde ze naar waarheid, meestal geëmotioneerd.
Voordat ze haar pensioen van stichting 40/45 kreeg moest ze worden gescreend door een psycholoog gespecialiseerd in oorlogsslachtoffers van de 2e generatie.  Die screening was eigenlijk overbodig vond de psycholoog later. Ik las het ooit het rapport en kwam er toen achter dat er heel veel was wat ze mij nooit had verteld. Te gruwelijk.
Vanochtend na het lezen van het artikel kwam er ineens weer iets in me naar boven en ik raakte het ook niet meer kwijt. Ze vertelde me vorig jaar dat op de dag dat haar vader en broers gefusilleerd werden (haar vader en broers waren opgepakt omdat ze een marconist in huis hadden verborgen. Het was net voor de bevrijding en de Duitsers waren extra fel ). Ze was 12 en buiten bij de vaart aan het spelen. Er kwam een Duitse militaire jeep langs gereden, ze keek op en zag haar vader zitten, die met geboeide handen nog een soort groet bracht. Wat een toeval.
Ze zou hem nooit meer zien want hij was op weg naar zijn eigen executie...