Ineens

Nee, eigenlijk na het lezen van een interview met Wolf Biermann in de Volkskrant Magazine komt het weer boven. Kinderen in oorlog. Mijn moeder heeft er nooit uit zichzelf over verteld. Ik of een ander vroeg ernaar. En dan antwoordde ze naar waarheid, meestal geëmotioneerd.
Voordat ze haar pensioen van stichting 40/45 kreeg moest ze worden gescreend door een psycholoog gespecialiseerd in oorlogsslachtoffers van de 2e generatie.  Die screening was eigenlijk overbodig vond de psycholoog later. Ik las het ooit het rapport en kwam er toen achter dat er heel veel was wat ze mij nooit had verteld. Te gruwelijk.
Vanochtend na het lezen van het artikel kwam er ineens weer iets in me naar boven en ik raakte het ook niet meer kwijt. Ze vertelde me vorig jaar dat op de dag dat haar vader en broers gefusilleerd werden (haar vader en broers waren opgepakt omdat ze een marconist in huis hadden verborgen. Het was net voor de bevrijding en de Duitsers waren extra fel ). Ze was 12 en buiten bij de vaart aan het spelen. Er kwam een Duitse militaire jeep langs gereden, ze keek op en zag haar vader zitten, die met geboeide handen nog een soort groet bracht. Wat een toeval.
Ze zou hem nooit meer zien want hij was op weg naar zijn eigen executie...