Fok te Loevert!

Ruim 20 jaar geleden kochten we onze eerste Jupiter van Meneer v d Vegt bij ons op de Plantage.
Een mooi mosgroene zeeschouw met eiken zwaarden en koperen bel. Heel solide, traag en weinig diepgang.
Tien jaar later was het tijd voor iets snellers, een Trintella. Een prachtig klassiek jacht. Scherp en een lastige langkieler.
Het zeilen vond ik nimmer leuk, ik was gewoon bang. Te onvoorspelbaar.
Die wind verandert constant. Je kunt er geen peil op trekken. Hoe vaak ik niet hoorde "Ja, het is vandaag wel "vlagerig" als we bijna om gingen.Bij het in en uitvaren van de box zat ik regelmatig te wenen in de kajuit, zo ook als we heel schuin zeilden, of er plots een catamaran of rondvaartboot of surfer aankwam. Je kunt niet remmen. Bang voor botsingen. En stel dat Peter over boord slaat. Hoe kom ik thuis.

Enfin, na jaren lijkt het iets beter te worden. Vooral als er mensen meegaan vind ik het best "leuk". Dan ben ik namelijk niet alleen als we botsen of verdrinken. En ben ik ook niet alleen verantwoordelijk voor klusjes met moeilijke termen.
Sluizen en bruggen zijn angstaanjagend. Overstag en steeds kruizen is ook erg overdreven. Liever gebruik ik de motor als we de wind niet mee hebben.

Op een eilandje zitten met iets lekkers kan ik wel erg goed.

Toch heb ik best wat geleerd in die kleine 20 jaar.
Als een schipper een rode broek draagt is hij op en neer naar Engeland gevaren.
Stootwillen nooit buiten laten hangen als je vaart, dat is echt stom.
Hoezen heten huiken , touwen heten lijnen of vallen, stuurrrboord is rechts
Zeilers hebben voorrang op motorjachten..
Zeilers zwaaien niet naar motorjachten want dat zijn sukkels, en andersom ook niet want zeilers zijn uitslovers ( mee eens ).

Zie, als je maar doorzet en als beloning op Tangoles gaat, dan komt het allemaal redelijk goed.

Ciao Bella

Dit jaar gingen we naar Umbrië, Magione. Een groot koel huis gehuurd bovenaan de berg. (De kinderen mochten kiezen dit jaar omdat het waarschijnlijk de laatste keer met z'n vieren is).
Een angstaanjagend pad ernaartoe met kuilen en kiezels.
Mooi authentiek ingericht. Met o.a. prachtige abstracte olieverfschilderijen van de moeder van de eigenaar Andrea. Met werkelijk mooi uitzicht op dal en Lago Trasimeno. Omringd door olijfboomgaarden, zacht neerploffende vijgen, rumoerige cycades , haastige hagedissen, vallende sterren, af en toe een roepend steenuiltje, een zwevende zwarte wouw, een verlegen ree of vos.
Doodstil, enorm afgelegen en bloed-heet.

Niks bronskleur, enkel 1000 sproeten. Want het was te heet om in de zon te zitten. Enkel onder de oude eikenboom, 's avonds of 's ochtends vroeg.
Verder geluierd, gekookt, getoerd, uit eten geweest, stekken gepikt en bijna betrapt ( tip: ren nooit van een berg met een olijfboompje ), spelletjes gedaan, gelezen (De dochter van Jessica Durlacher en verder geworsteld in Liefde van Karl Ove Knausgard ). En obsessief op zoek geweest naar kerkjes waar ik per-se een kaarsje wilde branden voor Onno & Michel.
Uiteindelijk gevonden. In de Kathedraal van Assisi. En dan enkel electrieken kaarsjes. Met grandeur dus.

En wat een geluk. Net thuis en subiet begint de herfst!