Dit jaar gingen we naar Umbrië, Magione. Een groot koel huis gehuurd bovenaan de berg. (De kinderen mochten kiezen dit jaar omdat het waarschijnlijk de laatste keer met z'n vieren is).
Een angstaanjagend pad ernaartoe met kuilen en kiezels.
Mooi authentiek ingericht. Met o.a. prachtige abstracte olieverfschilderijen van de moeder van de eigenaar Andrea. Met werkelijk mooi uitzicht op dal en Lago Trasimeno. Omringd door olijfboomgaarden, zacht neerploffende vijgen, rumoerige cycades , haastige hagedissen, vallende sterren, af en toe een roepend steenuiltje, een zwevende zwarte wouw, een verlegen ree of vos.
Doodstil, enorm afgelegen en bloed-heet.
Niks bronskleur, enkel 1000 sproeten. Want het was te heet om in de zon te zitten. Enkel onder de oude eikenboom, 's avonds of 's ochtends vroeg.
Verder geluierd, gekookt, getoerd, uit eten geweest, stekken gepikt en bijna betrapt ( tip: ren nooit van een berg met een olijfboompje ), spelletjes gedaan, gelezen (De dochter van Jessica Durlacher en verder geworsteld in Liefde van Karl Ove Knausgard ). En obsessief op zoek geweest naar kerkjes waar ik per-se een kaarsje wilde branden voor Onno & Michel.
Uiteindelijk gevonden. In de Kathedraal van Assisi. En dan enkel electrieken kaarsjes. Met grandeur dus.
En wat een geluk. Net thuis en subiet begint de herfst!
Verder geluierd, gekookt, getoerd, uit eten geweest, stekken gepikt en bijna betrapt ( tip: ren nooit van een berg met een olijfboompje ), spelletjes gedaan, gelezen (De dochter van Jessica Durlacher en verder geworsteld in Liefde van Karl Ove Knausgard ). En obsessief op zoek geweest naar kerkjes waar ik per-se een kaarsje wilde branden voor Onno & Michel.
Uiteindelijk gevonden. In de Kathedraal van Assisi. En dan enkel electrieken kaarsjes. Met grandeur dus.
En wat een geluk. Net thuis en subiet begint de herfst!
