Ik kende de dood niet.
Niet van zo dichtbij.
Sinds de winter van vorig jaar wel. Totaal onverwachts ging Onno. Heel kort daarna Michel. Twee lieve dierbare vrienden.
En toen als afschuwelijke finale en ook heel onverwachts mijn moeder. Nog steeds nauwelijks te bevatten.
En de tijd sluipt maar door en de seizoenen wisselen gewoon.
Ik wacht op de bloesem.
Maar echt tot volle bloei komt het niet meer. Echt niet.
Ik functioneer redelijk. Op een enkele uitschieter na.
Een kort lontje had ik toch al en de tranen vloeiden ook makkelijk.
Maar nu is er werkelijk geen plek meer waar ik nog niet gehuild heb.
"Die huilende rossige vrouw" ben ik geworden.
Want ik zie en voel overal herinneringen.
Werken is fijn en poetsen en schilderen ook.
En met pijn in mijn buik maak ik "vrolijke" afspraken met lieve meelevende geduldige vriendinnen die dan ook echt wel fijn zijn.
Maar dat knagende gemis en die kou rond mijn hart blijven en lijken verdikke eerder erger dan beter te worden.
Op een dag zal het gemis en verdriet veranderen in warme dankbare herinneringen zegt men. Dat lijkt me fijn.
Het weer werkt ook niet mee.
Ik wacht.
