Mijn haar was altijd al wel een "dingetje".
Rood haar is nu eenmaal uitzonderlijk en met name in mijn jeugd kwam dat erg naar voren.
Van ontelbaar en stomvervelend vaak "Meisjes met rode haren, die kunnen kussen"-gezang, tot "Vuurtoren" en "hee, rooie spring eens op groen" etc etc.
Gelukkig was ik behept met een enorm veel zelfvertrouwen.
Door mijn moeder er werkelijk in-ge-stampt. "Kind, je bent zo bijzonder".
Dus ik droeg mijn rode kleur met verve.
Ik dikte het zelfs nog wat aan. Afentoe een hennaspoeling erdoor maakte het nog vuriger.
Tot ik iets ouder werd en de henna niet mee zo fijn pakte. En ook wat overdreven begon te lijken.
Een milde natuurlijke roodspoeling dekte wel.
Dat duurde nog een paar jaar.
En toen overleed mijn moeder vorig jaar.
Ik had er geen zin meer in. To-taal niet. Ik was in rouw. En nog.
En langzaam veranderde het rood in een soort goudkoperblonde kleur. Mijn eigen kleur.
De kleur die roodharigen krijgen als ze ouder worden.
Werkelijk iedereen had er een mening over.
En dat was vooral dat het weer roder moest worden.
Met verf.
Maar voor mij voelt het goed zo.
Het past perfect voor wie ik nu ben en hoe ik me voel.
In de herfst van mijn leven.
Tot vorige week mijn lieve Poolse vriendin op de thee kwam. Ik opende de deur ( had haar een poos niet gezien) en ze sloeg haar hand voor haar mond en riep tot drie keer toe;
"Waaat ies op joj hooofd"?!
Ze bedoelde mijn haarkleur.
Nu twijfel ik toch weer ;-)
