Wild

Dat ik hier in het mooiste stuk natuur van Nederland woon kan geen toeval zijn.

Het bos van de dansende bomen, het Solse gat, oerbos Groevenbeek, de wolkenluchten boven het Wolderwijd.
Het is hier prachtig.
Ook tijdens mijn wekelijkse ritje naar schilderles diep in de veluwe bossen voel ik mij altijd een bevoorrecht mens.
Wat ik daar al niet ben tegengekomen. Mede dankzij de scherpe blik van mijn schildercollega Margreeth.

Foeragerende zwijnen met jongen, tientallen herten, overstekend of behoedzaam wachtend in het bos. Laag fladderende uilen, rennende muizen en vorig jaar als hoogtepunt in mijn wildleven, een hele echte wolf!
Ik ben zo blij dat we samen waren anders had ik mijzelf niet geloofd.

Hij stond rustig langs de kant van het weggetje. Alsof het doodnormaal was.

En dat moet het ook zijn.
Maar ik was nog dagen van slag.

Toen ik Peter leerde kennen was ik 19 en waren we beiden erg geïnteresseerd in de natuur. Vooral roofvogels en m.n. uilen. Avonden lang waren we aan het luisteren bij het Roode koper en contreien. Naar roepende, sissende en lonkende uilen.
We leerden Co kennen die ons op sleeptouw nam door polder en bos en ons vooral eerst leerde luisteren. We werden lid van de vogelclub en hadden regelmatig wild(e) excursies.
Van nachtzwaluw tot rugstreeppad. Wij hebben ze gehoord en gezien.
Zaten dagen te kleumen in de polder met onze voeten in een vuilniszak en gluhwein in de thermoskan tegen de vrieskou omdat er een zeearend was gesignaleerd.

We gingen zelfs 2 keer op vakantie naar Muritz in Oost Duitsland in de oude rode polo van Petra om ze te zoeken. 1 heel hoog in de lucht gezien. Magere oogst.
Jaren terug na heel veel koude wachturen in de observatiehut bij Harderbroek zag ik hem samen met Pjotr ein-de-lijk heel dichtbij langsvliegen met die prachtige trage vleugelslag en majestueuze okergele haaksnavel.

Ja, hier spreekt een liefhebber ;-)

Recentelijk nog kreeg ik een prachtige tip. Heel vlakbij mijn huis zat een paartje steenuiltjes met jongen in een grote groene lindeboom. Ik heb er nog een stijve nek van. Wat mooi.
En daar redelijk dichtbij, op een oude schuur, wel 2 paartjes met jongen.
Ik was er niet weg te slaan.
Toen ik vroeger naar mijn werk fietste deed ik daar zeker 3 keer zo lang over omdat ik elke vogel wilde determineren.
We hebben ook nog eens de groenste tuin van de buurt en dat is ook geen toeval.
Winterkoningen, putters, heggemusjes,  koolmezen, pimpelmezen staartmezen en zelfs een enkel goudhaantje.

Ik hoor ze en met wat geluk zie ik ze.
Op mijn werk 'moet' ik met mijn rug naar t raam vergaderen want ook daar allerlei moois aan vogels. Weer hele andere dan thuis.

Het is een kleine,  vrij onschuldige tic.
De natuur.

De Som

Herfst was altijd de mooiste tijd van het jaar. De geuren en kleuren. De storm, de kletterende regens, de verse pepernoten, onvindbare vliegenzwammen. Het gloren naar sinterklaas en kerst. Stiekem te vroeg de adventssterren ophangen....

Maar nu is het anders.
Deze hele tijd voelt zwaar en verdrietig.

Deze sinterklaasavond is het 2 jaar geleden dat ma...
Omdat ik er maar geen vrede mee kreeg en het pijnlijk bleef, zelfs in mijn lijf, heb ik hulp gezocht.
Ik dacht dat ik het zelf kon. Rouwen. 

Maar het lukte niet. Ik kon er niet over praten. 
Wel schrijven, maar het hielp me niks. Ik kreeg het niet op orde.

Ik had een stoffige, oudere, pijprokende man in een kantoor met een krakende vloer en wand vol boekenkasten om zich heen met een fluwelen sofa bedacht, maar ik kreeg een jonge vrouw, lopend op sokken met een wilde knot en hele grote oorbellen in een gymzaal. Ik vond het idioot.

Maar ze heeft me geholpen met het leren praten zonder te huilen en alles te doorleven. En maar praten en praten en brieven schrijven aan iedereen die er mijns inziens toe deed. 
En dan zelf kiezen of ik ze op wilde sturen. Maar soms was dat al niet meer nodig.
Ze hielp me in 2 maanden van mijn grootste verdriet  af. 

En we aten blij een taartje als afsluiting. 
En ik voelde me sterk en dankbaar.

Dat gevoel is nu weer wat aan het wegebben. Dat is spijtig.
Maar dat hele sinterklaasfeest zit zo aan mijn moeder vast.
Het was haar favoriete feest. En het werd haar dood. Dat valt niet te rijmen.
Intussen is Emma op zichzelf gaan wonen. En ik voel hoe alles verandert. 
Een mooie transitie. 

Hoe ik een moeder wordt zoals mijn moeder de mijne was. 
Een tasje in de gang met spulletjes voor haar. Speciale dingen in huis halen. "Ga lekker in bad kind". Drie generaties badliggers ;-)
We doen leuke dingen samen en ik zit op de plek van ma in de auto en wil ook alles betalen, wat dan ook weer niet mag. 
Mijn moeder is in mij.
En dat is eigenlijk heel mooi.

Ik ga als vanouds genieten van deze maanden. Die surprise en gedicht worden mooier dan ooit.

Alles komt goed.