Het lijkt alsof het vorige week was.
Dat hij als kleine baby van 7 weken in een kindermodderbadje van Weleda
in een tummytub dobberde. Bij voorkeur om 12 uur snachts. Want slapen, ho maar.
Ik zie overeenkomsten met nu.
Afgelopen week, ruim 20 jaar later, kon ik niet slapen en na een uur wakker liggen keek ik toch maar wat op Instagram.
Daar zag ik dezelfde Pjotr in het midden van de nacht in een donkere modderige gracht in Utrecht zwemmen.
Amper drie maanden na Emma verliet hij het ouderlijk huis.
Mijn arme moederhart.
Hij verhuisde naar een studentenhuis in Utrecht. 'Need I say more'. Even een wandje witten en klaar.
'Eet hij wel genoeg groenten' ging als een mantra dagelijks door mijn hoofd.
Al heel rap had hij een piercing, een mullet (bizar kapsel) en enkele, Goddank kleine, tattoos en chronisch geldtekort.
Maar ook werd hij zelfstandiger, zelfverzekerder en wijzer.
We zagen hem met de maand 'groeien'. Vooral qua karakter.
En hij was al zo lief.
Ook het leren gaat beter dan verwacht. Zonder zijn ouders in zijn nek kan hij het dus ook.
Zijn, ook wat bezorgde, zus en ik sturen hem wekelijks Veganaanbiedingen van de Appie en trakteren hem af en toe op een tas gezonde etenswaren.
Loslaten, loslaten.
Maar nu even vast. Samen met zijn vader drie dagen op pad in weer een oude Russische camper. Twee Pjotrs in een Buchanka. Ik ben een beetje jaloers op zoveel tijd met hem.
Maar ik heb drie dagen het huis alleen en ga heerlijk schilderen, heel hard Bach draaien en lekker uit eten met Emma.
All is well!
--
Verstuurd via de Outlook Email App-app voor Android
