Dag Borrie

Een strakblauwe hemel had niet geklopt vandaag. 

Bor was onze eerste familiehond. En omdat ik vroeger thuis een Ierse setter had heb ik net zo lang gedramd dat het een Setter moest worden. 

Mooi, lief, nobel, sierlijk, aimabel & wild. Ook dat verhaaltje uit de hondenencyclopedie klopte. 

Wegloperig vergaten ze te melden. Ik heb wat woest lopen huilen in het bos omdat hij weer de hort op was. Ook thuis kon je geen deur op een kier laten staan en hij was de wijde wereld in. Hij had hij een enorme drang naar voedsel. Dus de oudbrooddoos op het woonwagenkamp om de hoek, de paaseierafdeling van de drogist alhier, barbecues van de buurt, verzin het maar. Thuis hadden we kindersloten op de keukenkastjes, deurklinken omhoog, en als je knipperde met je ogen was je broodje of taartje weg. Zelfs de vriezer, de prullenbakken en de oven opende hij.

Toch bleef hij slank. De sierlijkheid en kracht waarmee hij door het bos joeg verbaasde mij nog steeds. 

Ollie werd zijn 'partner in crime' na een jaar. Bor gapte en samen aten ze het op. Ze hadden het heel goed samen. Mini en maxi. 

Ruim anderhalf jaar terug ging Emma uit huis en nam 'haar' hond Bor mee. Dat had ze verdiend. Zij hield het meest van hem. En hij het meest van haar. Alle cursussen had zij gedaan met hem. Dikke tienen voor de Ierse etter zoals de hondenmeester hem gekscherend noemde. Zelfs hij was verbaasd over Bor kunsten.

Hij had het heerlijk bij Emma. Elke dag naar de hei. Soms twee keer. Enorm verwend en als klap op de vuurpijl een jonge wilde vriendin erbij. Daisy. 

Maar nu was hij op. 

Het was dat Ollie er onverwachts tussenuit piepte. Anders was hij al eerder gaan hemelen. 

Het is goed zo. Maar het is oorverdovend stil.

 Dag lieve Borrie.

Ollie

Als er  één "bringer of joy" was in ons huis, dan was het wel Ollie.

Eigenlijk wilden we 2 Ierse setters, maar toen Bor's broer eens kwam logeren, waren we al snel van dat idee af. Te groot, te veel en te wild. Nee, één hond was prima.

Tot we familiedag hadden in Kasteel Groeneveld. Mijn oudste nicht Vonne had haar ruwharige teckel bij zich, Olivier! Wat een grappig beest.... "Goh" zei Peter, "DIE is leuk". 

We waren nog niet thuis of ik zat al te zoeken. Na wat ongemakkelijk gedoe bij broodfokkers stuitte ik op een heel droef fotootje van een wel heel sneu jong teckeltje. Moest met spoed weg wegens allergie van zijn bazin. Bellen en even kijken. We waren allemaal op slag verliefd, een kleine splinterachtige hond, met ogen als kolen en wel heel erg grappig.

Meteen mee naar huis dus. En zo hadden we er een dwergteckel bij.  

Klein, geestig, pienter, moedig, aanhankelijk en schrander stond er in de hondenencyclopedie. 

Maar ongehoorzaam, eigenwijs en een enorm ego. 

Geen woord van gelogen.

Met Bor samen ging het heel prima.

Konijnen at hij subiet op als hij de kans zou krijgen,  de kippen liet hij redelijk met rust en op de poezen was hij stapelgek!

Op één jaar na ging hij mee op alle vakanties en weekendjes weg. Zelfs zeilen vond hij heerlijk. Zelfs bij flinke reuring stond hij nog ( gezekerd) met flapperende oren te genieten in de wind.

In de auto echter was hij een drama. Dat duurde hem allemaal veel te lang.

Op eten was hij niet persee erg gek. Dus bleef hij supersplinterig.

Toen Bor een kleine twee jaar geleden met Emma mee  verhuisde vroegen we ons af of dat wel zou gaan. Na zoveel jaren samen, nu uit elkaar. 

Maar hij liet het zich heerlijk welgevallen. Verwend tot op het bot. 

En als Bor eens  kwam logeren was het altijd weer ouderwets leuk.

En zo bleven wij uiteindelijk achter met enkel Ollie.

Dat schepte een enorme band. 

Al-tijd zocht hij ons gezelschap.

Zes weken terug werd hij ineens ziek.

Alvleesklierontsteking. Moeilijk te genezen. Maar we hielden moed. En alles is geprobeerd. Maar uiteindelijk heeft hij het niet gered.

In zijn eigen fluwelen kapotgegeten groene dekentje is hij begraven in de tuin onder de magnolia.

Dat het afscheid van zo'n klein hondje zo'n groot gat in je leven kan slaan. 

Dag lieve Ol.