Eigenlijk wilden we 2 Ierse setters, maar toen Bor's broer eens kwam logeren, waren we al snel van dat idee af. Te groot, te veel en te wild. Nee, één hond was prima.
Tot we familiedag hadden in Kasteel Groeneveld. Mijn oudste nicht Vonne had haar ruwharige teckel bij zich, Olivier! Wat een grappig beest.... "Goh" zei Peter, "DIE is leuk".
We waren nog niet thuis of ik zat al te zoeken. Na wat ongemakkelijk gedoe bij broodfokkers stuitte ik op een heel droef fotootje van een wel heel sneu jong teckeltje. Moest met spoed weg wegens allergie van zijn bazin. Bellen en even kijken. We waren allemaal op slag verliefd, een kleine splinterachtige hond, met ogen als kolen en wel heel erg grappig.
Meteen mee naar huis dus. En zo hadden we er een dwergteckel bij.
Klein, geestig, pienter, moedig, aanhankelijk en schrander stond er in de hondenencyclopedie.
Maar ongehoorzaam, eigenwijs en een enorm ego.
Geen woord van gelogen.
Met Bor samen ging het heel prima.
Konijnen at hij subiet op als hij de kans zou krijgen, de kippen liet hij redelijk met rust en op de poezen was hij stapelgek!
Op één jaar na ging hij mee op alle vakanties en weekendjes weg. Zelfs zeilen vond hij heerlijk. Zelfs bij flinke reuring stond hij nog ( gezekerd) met flapperende oren te genieten in de wind.
In de auto echter was hij een drama. Dat duurde hem allemaal veel te lang.
Op eten was hij niet persee erg gek. Dus bleef hij supersplinterig.
Toen Bor een kleine twee jaar geleden met Emma mee verhuisde vroegen we ons af of dat wel zou gaan. Na zoveel jaren samen, nu uit elkaar.
Maar hij liet het zich heerlijk welgevallen. Verwend tot op het bot.
En als Bor eens kwam logeren was het altijd weer ouderwets leuk.
En zo bleven wij uiteindelijk achter met enkel Ollie.
Dat schepte een enorme band.
Al-tijd zocht hij ons gezelschap.
Zes weken terug werd hij ineens ziek.
Alvleesklierontsteking. Moeilijk te genezen. Maar we hielden moed. En alles is geprobeerd. Maar uiteindelijk heeft hij het niet gered.
In zijn eigen fluwelen kapotgegeten groene dekentje is hij begraven in de tuin onder de magnolia.
Dat het afscheid van zo'n klein hondje zo'n groot gat in je leven kan slaan.
Dag lieve Ol.
