Natuurlijk komt het door de invallende Herfst!
Maar ook doordat ze afgelopen weekend op een mooie nazomerse zaterdag voor het eerst samen hun verjaardag vierden bij Emma sinds ze beiden uit huis zijn.
Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik samen met twee vriendinnen elke maand, terwijl de mannen kookten, antroposofische seizoenspopjes naaide.
Bij veel kaarslicht en etherische herfstolieluchtjes.
Ik had nog net geen schapenwollen borstrok aan.
Koning winter met een lange schapenwollen baard en een ijsblauwe mantel omringd door bergkristallen ijspegels, en daarna vrouwtje dooi met een kleine bezemsteel van berkentakjes en vilten crocusjes.
Toen een bijenkorf van dik touw met bijtjes van elzenpropjes met geel borduurgaren er omheen gewikkeld en fluwelen pompoenen.
Ik ging helemaal los met seizoenstafels!
Er kwam natuurlijk ook geen plastic speelgoed in huis. Enkel hout en het liefst blank met afgeronde hoeken. Ook het poppenhuis en het fornuisje, zelfs het kinderhoekje.
Alles was afgerond.
En enkel boeken van Christofoor. Prachtig.
Biologische babymaaltijden kookte ik zelf, en ze en aten enkel krentjes en fruit als snoep.
Het was een warm wollig sprookje.
Toen ze uiteindelijk toch niet naar de vrije school gingen,
we konden ons toch niet helemaal vinden in de schoolregels en te veel 'zweef',
stortte mijn kleine 'antroposofische' imperium in.
Op de seizoenstafels na.
Mijn liefde voor alles wat zacht, vilterig en organisch is bleef.
Totdat ik op een dag mijn rieten mand met seizoensattributen van zolder pakte en er een mottenfamilie inzat.
Alles verpulverd. Mijn levenswerk.
Vanavond zag ik op Instagram zomaar een plaatje van vrouwtje Herfst met een kastanjebolster als hoedje. Ik heb het boekje nog, plus patronen.
Ik begin maar vast opnieuw voor mijn eventuele kleinkinderen.
Maar vooral voor mijzelf.
