'Is thuiskomen het moment dat je je moeder een knuffel geeft, maar je merkt dat haar armen niet langer groot genoeg zijn om je te beschermen'
Hij stuurt gelukkig om de dag een of wat foto's.
Ook een van zichzelf.
Bruinverbrand met een hoedje op.
Hij ziet er gelukkig uit.
Verder lijkt het een prachtig bloedheet rommelig zelfvoorzienend hippie-happy paradijs. Met jonge mensen.
Ergens middenin de heuvels in Portugal.
Zelf betaalt hij de reis. Godzijdank een retour. En verder is het kost en inwoning.
Wel zijn er taken. Bouwen, schoffelen, sjouwen etc.
Hij gaat koken voor iedereen. Ja, we vielen van onze stoel toen hij t vertelde. Koken.
Ze hoefden nog niet heel hard te werken, schreef hij, omdat het te heet is.
Hij heeft meer reislust in zich dan Peter en ik samen. Is in die kleine twee jaar dat hij uit huis is al vaker en verder en goedkoper weggeweest dan wij in ons hele leven.
Ja, loslaten maar weer. Hij is volwassen. Het gaat goed met zijn studie. Hij heeft leuke vrienden.
Maar ik zie ravijnen, slangen en paddestoelen.
En vooral een combinatie van drie.
Enfin. Nog drie weken dan is hij weer thuis.
Duurt best lang.
