Pjotr

Al toen hij klein was duurde elke boswandeling met hem een eeuwigheid omdat hij alle omgevallen mestkevers  persee rechtop wilde helpen. 

En dan wachten of ze echt wel verder konden lopen.

Thuis sleepte hij eeuwig met doosjes aangevallen vogeltjes en muizen.

Zijn kat Gros-Minet  had veel zorg nodig door een val uit de vensterbank. ( Bloempot op zijn hoofd, hersentrauma ). Nou die kreeg hij. En dat was niet makkelijk. Want hij moest weken wennen aan het gewone leven. Eerst in een bench, toen in een kamer, langzamerhand de trap af, de woonkamer in. En na maanden naar buiten. Onder Pjotrs begeleiding. 

Bij zijn bijbaantje bij de bios in de stad  nam hij de, daar muisvriendelijk gevangen, muizen mee en liet ze midden in de nacht na zijn dienst in een weiland dichtbij huis weer los. 

Pas stuurde hij foto van een kletsnat gered muisje dat in een pan water was gevallen en daar paniekerig in rondzwom.

Hij woont in een studentenhuis in Utrecht. 

Waar hij zich ook nog bekommert om Jan, de waakkat van de vliegende tapijtenhandel onder zijn kamer

Need i say more.

Dat hij vegan is geworden was onoverkomelijk.  

Je vrienden eet je niet op.

Seniora

Volgend voorjaar word ik zestig. 

En hoewel ik mij honderd keer beter voel dan in mijn twintiger jaren, vind ik het toch wel een hele leeftijd. 

Bovenal ben ik blij dat ik hem (hopelijk) mag bereiken.  

En ik voel me rijker dan dat  ik ooit had gehoopt. Met mijn gezin, huis met de groenste tuin, lieve vrienden en buren,

Louie,  Daisy en het veulentje, de beste baan ooit, leuk vrijwilligerswerk erbij en 't campertje natuurlijk! 

Maar ik voel toch wel dat ik over 't hoogste punt heen ben. 

Alsof je na de laatste heuvel in de achtbaan naar beneden dendert.

De eerste prépensioenbespreking staat op de agenda, mijn knie kraakt, ik krijg rosérood haar, mijn hoofd duizelt soms en ons huis is heel erg groot. 

Niet dat ik het niet gezellig vol krijg, maar...

Dus zaten wij gisteren zomaar ineens het nieuwe,  nog te bouwen, seniorenwijkje rondom de molen in Harderwijk te bekijken. 

Alleen al om de naam wilde ik daar naar toe. 

Begijnhof. 

Wie wil daar nu niet oud worden!

Op rollatorafstand van het centrum en van het bankje bij de haven. Een tuintje voor en achter waar we onmiddellijk een grote berk en appelboom in zouden zetten. Autoluw. Een slaap en badkamer beneden. En een brede groenstrook voor het huis! En een eigen parkeerplaats achter het huis voor 't campertje!

Ik was onmiddellijk om.

Maar ja, Peter voelt zich nog een woeste vijftiger.

Hij is ook drie dagen jonger dan ik.

Dus ik denk dat het nog niet zover is.

Misschien over tien jaar.

Als we bijna 70 zijn.

Gelijkend

Ze maakt me onnoemelijk trots. Nog geen 25 jaar is ze.

Zo stoer als ze is. 

Onmogelijkheden lijken niet voor haar te bestaan. 

Ze doet het gewoon.

Van een pittige studie samen met een net zo pittige baan volbrengen.

Een mooi appartement.  Een eigen auto. Bewust een  hond met een rugzak nemen die nog zwaarder is dan de hond zelf. 

En nu een eigen veulen. Superleuk maar bepaald geen sinecure.  

Dat heeft ze allemaal niet van mij! Dat we regelmatig 'botsen' komt door de eigenschappen die ze van mij erfde.  Enorm bijdehand en fanatiek, altijd gelijk willen hebben en zeker weten dat dat dan ook zo is, hele valse grappen maken en daar zelf het hardst om kunnen lachen terwijl anderen verbijsterd toekijken.

Onze relatie is zeker stormachtig.  Gelukkig hou ik van de herfst.

Ze is zo jou in vele opzichten zegt Peter altijd. 

Maar ook de mooie  dingen. De grenzeloos goede zorgen voor mijn moeder, de attente cadeautjes bij feestelijkheden. De liefde voor jurkjes,  emotioneel bij het minste of geringste en de liefde voor dieren. 

Van Peter erfde ze ook wat ;-). Doorzettingsvermogen,  hardloopdrang, heel charmant kunnen zijn, goed met geld om kunnen gaan en autorijden als een duivel. 

Mooi, zo'n dochter met vele lagen. Een soort bonte mix van ons samen.