En hoewel ik mij honderd keer beter voel dan in mijn twintiger jaren, vind ik het toch wel een hele leeftijd.
Bovenal ben ik blij dat ik hem (hopelijk) mag bereiken.
En ik voel me rijker dan dat ik ooit had gehoopt. Met mijn gezin, huis met de groenste tuin, lieve vrienden en buren,
Louie, Daisy en het veulentje, de beste baan ooit, leuk vrijwilligerswerk erbij en 't campertje natuurlijk!
Maar ik voel toch wel dat ik over 't hoogste punt heen ben.
Alsof je na de laatste heuvel in de achtbaan naar beneden dendert.
De eerste prépensioenbespreking staat op de agenda, mijn knie kraakt, ik krijg rosérood haar, mijn hoofd duizelt soms en ons huis is heel erg groot.
Niet dat ik het niet gezellig vol krijg, maar...
Dus zaten wij gisteren zomaar ineens het nieuwe, nog te bouwen, seniorenwijkje rondom de molen in Harderwijk te bekijken.
Alleen al om de naam wilde ik daar naar toe.
Begijnhof.
Wie wil daar nu niet oud worden!
Op rollatorafstand van het centrum en van het bankje bij de haven. Een tuintje voor en achter waar we onmiddellijk een grote berk en appelboom in zouden zetten. Autoluw. Een slaap en badkamer beneden. En een brede groenstrook voor het huis! En een eigen parkeerplaats achter het huis voor 't campertje!
Ik was onmiddellijk om.
Maar ja, Peter voelt zich nog een woeste vijftiger.
Hij is ook drie dagen jonger dan ik.
Dus ik denk dat het nog niet zover is.
Misschien over tien jaar.
Als we bijna 70 zijn.
