Gras

Drie jaar terug deden wij voor het eerst mee.

Aan de 'Maai mei niet'-maand.

Zelfs Harderwijk doet er aan mee. Prachtige wilde bloemenbermen.

Oorspronkelijk uit Engeland overgewaaid. ''Not mow May'.

Al lang daarvoor stak ik madeliefjes uit het gemeenteperk en pootte ze tussen ons gras samen met een enkele wilde crocus.

Toen las ik hoe je bijen kon helpen, tijd kon besparen, je grond kon verbeteren, water bespaarde doordat je niet meer hoeft te sproeien. 

En zo ook nog meer biodiversiteit kan creëren. Hard nodig in deze tijd van natuurverschraling.

Ik gooide er ook nog een zakje fransevlagzaden ( korenbloem, klaproos en iets wits), Lavaterazaden van Lucie en nog iets akkerbloemenachtigs van de Cruydthoek bij. 

Niks doet het nog!

Enkel de madelieven zijn ronduit hysterisch. Bijna meer madelief dan gras. 

Teveel Gele avens, en veel hoog bloeiend gras!

Niet heel fijn met mijn hooikoorts.

Maar het staat bijzonder landelijk.

Een klein kronkelpaadje hield ik open naar het vijvertje. 

Grappig te zien hoe Louie en Taupy ook enkel dat paadje gebruiken.

Een maand niet maaien is waarschijnlijk te kort. 

Dus ga ik Peter maar erg lief aankijken. 

Want verlengen betekent meer kans op meer bloemen, meer bijen en al dat eerder genoemde goeds!

Terwijl de bevrijding gloorde...

Toen mijn moeder overleed dacht ik, 'nooit meer die tweede wereldoorlog-droevigheid'.

Vanzelfsprekend speelde de gebeurtenissen in mijn moeders jeugd een grote rol in haar leven. 

Een waar trauma.

Tijdens de tweede wereldoorlog besloten haar vader en moeder een Engelse marconist te laten onderduiken die belangrijke informatie doorspeelde aan het verzet. 

Een riskante onderneming. 

Ook met het oog op de kwetsbaarheid van het gezin, dat bestond uit mijn moeder Aafje, de jongste,  en haar 4 broers.

Kort voor de bevrijding ontdekten de Duitsers de marconist. Ze waren op hun allerfelst omdat het einde van de oorlog in zicht was.

Tijdens een vuurgevecht werd de marconist al rond het huis gedood.

Twee  broers waren niet thuis en mijn moeders vader en twee, wel aanwezige, nog vrij jonge broers werden meegenomen. 

Mijn moeder en haar moeder werden in de gevangenis gezet. 

Met haar 11e verjaardag mochten zij twee weer naar huis. 

Een paar dagen later stond mijn moeder in de tuin en zag een Duitse truck met daarop haar vader en broers langsrijden.

Ze zwaaiden nog naar haar met geboeide handen. 

Ze waren op weg naar de hei waar ze alledrie gefusilleerd zijn die avond. 

Elke 11 april herdacht mijn moeder de dood van haar vader en broers.

Tot 4 mei was het een zware tijd voor haar.

Er is een straat in Assen vernoemd naar haar vader. 

Er zijn struikelstenen gelegd voor hun ouderlijk huis.

Koningin Wilhelmina kwam op herdenking.

Er zijn oorkondes uitgedeeld. 

En er zijn monumenten onthuld. 

Alles om het te eren en niet doen te vergeten.

En dat wordt het niet.