Toen mijn moeder overleed dacht ik, 'nooit meer die tweede wereldoorlog-droevigheid'.
Vanzelfsprekend speelde de gebeurtenissen in mijn moeders jeugd een grote rol in haar leven.
Een waar trauma.
Tijdens de tweede wereldoorlog besloten haar vader en moeder een Engelse marconist te laten onderduiken die belangrijke informatie doorspeelde aan het verzet.
Een riskante onderneming.
Ook met het oog op de kwetsbaarheid van het gezin, dat bestond uit mijn moeder Aafje, de jongste, en haar 4 broers.
Kort voor de bevrijding ontdekten de Duitsers de marconist. Ze waren op hun allerfelst omdat het einde van de oorlog in zicht was.
Tijdens een vuurgevecht werd de marconist al rond het huis gedood.
Twee broers waren niet thuis en mijn moeders vader en twee, wel aanwezige, nog vrij jonge broers werden meegenomen.
Mijn moeder en haar moeder werden in de gevangenis gezet.
Met haar 11e verjaardag mochten zij twee weer naar huis.
Een paar dagen later stond mijn moeder in de tuin en zag een Duitse truck met daarop haar vader en broers langsrijden.
Ze zwaaiden nog naar haar met geboeide handen.
Ze waren op weg naar de hei waar ze alledrie gefusilleerd zijn die avond.
Elke 11 april herdacht mijn moeder de dood van haar vader en broers.
Tot 4 mei was het een zware tijd voor haar.
Er is een straat in Assen vernoemd naar haar vader.
Er zijn struikelstenen gelegd voor hun ouderlijk huis.
Koningin Wilhelmina kwam op herdenking.
Er zijn oorkondes uitgedeeld.
En er zijn monumenten onthuld.
Alles om het te eren en niet doen te vergeten.
En dat wordt het niet.
