Bach

27 oktober 1995

Na tien jaar en tien dagen gingen we ein-de-lijk trouwen! Wat had ik lang gewacht, maar Peter wilde eerst afgestudeerd zijn en zijn  vrouw goed kunnen onderhouden (zucht) en dat duurde even... Het was een prachtige dag, de jurk, het model, had ik al lang geleden uitgeknipt uit een Laura Ashleyfolder, strak met een mooi halsje, en dat hij groen moest worden..tja...In een klein atelier maakte ze hem "op mijn lijf" en voor Lisanne, het bruidsmeisje een kleine, iets weelderiger. De mannen waren sneller klaar. Een oude mosgroene Snoek werd gehuurd, Rob, de nachtwacht van mijn werk chauffeurde met Franse baret, mijn collega Petra nam de ongedwongen foto s, en Edwin, een vriend filmde. Het kon ook niet anders dan dat het feestje en diner in het Roode Koper was en de inzegening in t Capelletje in Hoog Soeren, een piepklein kerkje met alleen kaarsverlichting, midden in het bos! De dienst was oecomenisch, een pastoor voor Peter en een dominee voor mij. Het strijkorkestje vonden we op de oude gracht in Utrecht, die speelden concert in D groot voor 2 violen van Bach, toen we de kerk binnenschreden/struikelden en op de receptie allerlei vrolijker deuntjes! Ach het was zo n mooie dag, stomtoevallig was er een valkenier aan t werk bij het Roode Koper tijdens de receptie, wat zich weer goed leende voor stoere foto's , de herfstkleuren en geuren, de mooie lieve cadoos, een opgezette vliegende kerkuil van mijn collega's, 2 Antwerpse baardkrieltjes van Petra (Isolde en Friso, naar Peters 1e kipje vernoemd) , een weekje Parijs van mijn oom Jan. Het was een mooie dag en een mooi huwelijk, met een kleine storm zo af en toe, zoals dat hoort als je in de herfst trouwt!

Trouwdag

Dierendag

Het liefst zou ik over elk lief dier een blog schrijven, maar dan haken jullie af...Maar mijn liefde voor dieren is groot, hoe vaak ik niet heb gehoord, had dat beest toch meteen laten inslapen. Maar dat is mijn makke, alles moet gered worden worden. En ik zie het ook altijd!  Zag ik het maar niet! Van sneue mestkevers in het bos tot schapen in de wei (beiden kunnen als ze op hun rug liggen niet meer omkeren en gaan dan dood) . Toen ik 14 was ging ik na schooltijd, in vakanties en vrije dagen als vrijwilligster werken bij dierenasiel De Ark, bij de hei. Wat heb ik wat afgejankt als de dieren die te oud waren of kennelvrees hadden moesten worden afgemaakt. Eigenlijk niets voor mij, maar er waren ook leuke dingen, zoals een ransuil aan wie elke dag een blikje kattenvoer moest worden gevoerd, lepeltje voor lepeltje. Een zieke aangereden  ree langzaam aan zien opknappen, een vos met een conserveblikje om zijn bek gegroeid weer aan zien sterken, een eend met een sixpackhouder om zijn lijf weer op zien knappen. Ja, dat waren tijden. Toen we nog in de stad woonden hielden we het braaf bij 2 cavia's Otje en Hugo, en de 2 poezen. Maar hier in de buitenwijk zijn we pas echt compleet, weer 2 poezen Gros-Minet en Taupy , Bor de Ierse Setter, Ollie de dwergteckel en dan niet te vergeten de 2 kipjes, Bella en Rosa, ook al het een en ander mee beleefd. Ja, ik zoek eigenlijk een lief klein boerderijtje aan de rand van het bos, je snapt wel waarom...

Gros-Minet

Toen we vorig jaar op vakantie waren in Normandie wisten we al dat beide kinderen een poesje mochten uitzoeken als we terug kwamen. De dochter van de hoteleigenaar die had een klein poesje en die heette Gros-Minet, de franse Sylvester van Tweety, in frankrijk een hele normale poezenaam. We braken onze tong erover, maar toch ging zijn poesje zo heten besliste Pjotr. We waren amper thuis of er was al een nest gevonden in Doornspijk, een boerderij, ze moesten met spoed weg want diezelfde dag was er al 1 onder de tractor gekomen. We gingen voor een mooie rooie en kwamen thuis met een sprieterige schurfterige vlooierige zwart/witte. Wel in  een streep door naar de dierenarts die hem hoofdschuddend voor 87 euro alle spuiten en bestrijdingsmiddelen toediende die nodig waren. Maar hij was zo lief en aanhankelijk. EN maakte er en gewoonte van om middenin de grote sier-aspergeplant voor het raam te zonnen, ach schattig...Op een dag, na een week of 3, hoorde ik een enorme klap. Ik liep naar beneden en vond Gros-Minet in een enorme plas bloed, was met pot en al uit de vensterbank gestort. Dood dacht ik, zoveel bloed uit zo'n klein beest. Maar opeens zag ik zn staartje nog trillen, toen schrok ik nog harder. In blinde paniek vriendin Luus gebeld en al huilend het beestje in een handdoek gerold en naar de dierenarts gescheurd. Wat een paniek. Aldaar vloog iedereen aan de kant, en mochten we meteen door. De diernarts gaf hem weinig kans, zwaar hersentrauma, maar ze zouden het proberen. Drie dagen lag hij in de couveuse, het was een wrakje, elke middag mochten we op bezoek, maar t was triest. Op dag 4 ging het ineens beter en de zesde dag mocht hij mee naar huis, in een bench en dan steeds een grotere ruimte proberen. We zijn er weken druk mee geweest, heel bar. Maar nu is eigenlijk alles weer goed, je merkt dat hij niet helemaal in orde is, zwak is hij en breekbaar als een oud mannetje, maar hij is zo enorm lief en heel speciaal geworden door alles wat er is gebeurd.....

Armband

Hanger

Ring

Goud

Vanochtend reed ik met mijn moeder naar Elburg, we zouden "iets leuks'" gaan doen, ik mocht haar verrassen. Ik had voor mijn werk toevallig voor veel geld cd's aan moeten schaffen, een beetje rustige stemmige muziek. Op een van de cd's ,een verzamel-cd van Franse wat oudere liedjes stond stomtoevallig "Cent Mille Chansons" gezongen door Frida Boccara. Mijn moeder draaide die plaat vroeger ein-de-loos vaak, ze vond hem schitterend! En dat was ie ook en nu nog steeds. En toen we reden tussen de boerderijen en dampige weilanden en de zon maakte koperen kringen op de weg en Frida zong haar lied... Toen was het zo'n moment, zo 'n moment met een gouden randje...

Frida