Voor mijn nieuwe functie moest ik een scholing volgen, een van de vele ben ik bang. Een hele tijd achter elkaar zitten is niet mijn sterkste kant namelijk. Maar in eerste instantie vond ik het erg boeiend dit maal. Na ongeveer een uur verslapte mijn aandacht, mijn schrijfblok was vol met aantekeningen en een soort Klimt-achtig bloemenpatroon, best mooi. Ik had alle kledingcombinaties van mijn mede cursisten goed bekeken en het ongelooflijk bijzondere kapsel van een van de dames heel goed in mijn hoofd geprent om voor mijn dochters galaavond te kopieren inclusief het glimmende haarknipje met sterren. Verder viel het mij ook op welk een enorm kunstzinnige dans de stofjes maakten, die voor de straal van de beamer dwarrelden en dansten, een spreeuwenwolk was er niets bij. Prachtig! Maar het mooiste was wel, en dat leidde mij constant af, buiten naast het gebouw kwam in de verte een enorme zwartblauwpaarse hagelregenlucht aan. In een grote donkergroene denneboom naast ons raam zat een klein spierwit tortelduifje op een wild heen en weer waaiende tak. Bijna surrealistisch! Dat spierwitte duifje in die zwartblauwe lucht.
Enfin, toen de cursus klaar was had ik geen vragen....