Vanochtend reed ik langs een weiland, ik zag de eerste lammetjes en dacht, vanmiddag (langer) kijken met Pjotr! Was ik zomaar even vergeten dat hij dat naar alle waarschijnlijkheid niet meer zo leuk zou vinden. Als ik het hem zou vragen weet ik dat hij mee zal gaan, voor mij. Op zich is dat ook een goede reden, maar het is anders.... Ineens ging hij mee voor mij of voor ons, naar musea, naar het bos. Niet meer omdat hij het zelf leuk vond maar omdat wij het gezellig vonden als hij mee ging. En hij lief wilde wezen... Emma ging al lang niet meer mee, maar dat viel minder op , want Pjotr ging altijd nog mee. Enfin, de moraal van dit verhaal is dat het prachtig is dat je kinderen hun eigen keuzes maken en hun hart gaan volgen . Maar dat ik er ook wel afentoe ook wel heel triest van kan worden dat dat "samen" gevoel steeds minder wordt.
En met wie moet ik potdorie nu die lammetjes gaan kijken!
