Stil

Ik pleng er heimelijk heel wat tranen om.
Mijn moeder. Nu bijna 84 jaar.
Haar leven wordt allengs kleiner en brozer.
Als een geest dwaalt ze soms door de kamer. Zo licht als een veertje. Van de rode stoel naar het handvat van de deur. De rollator is immers alleen voor buiten.
Bijna altijd vrolijk, lief en dankbaar. Als ik iets heb geleerd van haar is het wel dankbaarheid. Het mooie en goede benadrukken.
Op de verjaardag van haar oudste vriendin Wil vanochtend zei ze weinig. De gesprekken volgt ze niet meer. Een op een gaat het beste.
Eenmaal thuis bakken we een cake. Ze heeft een nieuw gasfornuis. Dat is al een klein drama. Het is lastig al die nieuwe en andere knoppen. Nu oefenen we de oven. Zij mixt het beslag en ik zoek de gebruiksaanwijzing in het oude kastje van haar overgrootoma. Die vind ik niet daar.
Wel talloze zakjes met vergeten pillen. Terwijl ik erover mopper zegt ze dat ze het vanaf nu weer goed gaat doen. Anders moet de thuiszorg ze komen geven en dat is haar eer te na.
De mixer krijgt ze niet aan. Terwijl ze die al 40 jaar heeft. Uit is ook lastig.
Na een uur belt ze ons. De oven is uit, alle knoppen op nul. ( heel goed) en de cake ziet er heerlijk uit.

Ik moet me inhouden om er niet naar toe te rijden en te controleren.