Koorts

Griep is voor watjes, vond ik altijd.
Gewoon doorbuffelen met een paracetamolletje of 2 en flink wat sinaasappels uitpersen.
Vorige week donderdag op mijn werk voelde ik het al, een soort raar zwaar pijnlijk masker om mijn hoofd. Maar vrijdags moest ik met moeder de grote boodschappen doen, en hee, enig kind. Dus zwalkte ik vrolijk door de Jumbo met haar om bij thuiskomst zo weer in bed te storten.
Sinds mijn 1e bevalling ben ik geloof ik niet zo beroerd en koortsig geweest al nu. Ik lag toen vanwege een borstontsteking met grote groene koolbladeren om mijn boeza. Dat zou helpen zei een antroposofische vriendin. Ik mocht immers geen antibiotica.
Wat een koorts. Ijlen, rillen en zweten tegelijk. Bijna eng. En spierpijn, overal.
Geen zin in eten ( dat is pas echt eng). Gewoon dagen met mijn ogen dicht liggen omdat ik te belabberd was om ze open te houden. En maar niet slapen. Maar kuchen, hoesten  en zuchten.
Maar het ergste is nu voorbij. Ik at net 2 ijskoude heerlijke rolmopsen en kijk voor t eerst van mijn leven op bed naar de "Gilmore girls" en George the Mombat. De trap aflopen is nog erg zwaar in mijn hoofd en op de borst ( ik piep gewoon). Maar ik voel het. Alles komt goed.
Vandaag nog niet maar morgen zeker!

Vriend

Ze kwamen naast ons wonen toen ik nog net thuis bij mijn moeder woonde. Michel, Lucie en Vincent. En later Lizzy.

Enorm leuke lieve hippe wilde buren. Behulpzaam en attent. Ook toen ik op kamers ging en Peter leerde kennen bleven we vrienden. We kregen kinderen en deelden lief en leed. Het ging allemaal niet over rozen, maar dat maakte niet uit.

We deelden recepten, de "octopus", dahlia's, weekendjes naar het Bjelkehus, wafels, etentjes, picknicks, muziek  en Scandinavische series.

Later kwamen zij ons achterna naar Drielanden.

Michel is  altijd een superlieve stabiele betrouwbare vriend gebleven. Altijd optimistisch, rustig en beschouwend en tegelijkertijd hartstikke mal. De meest morbide grappen konden we uitwisselen. Het bleef altijd een feestje. 

Nu is  hij al jaren ziek. Maar steeds kwam het goddank weer goed. John Martyn hoefde nog niet gedraaid. :-)

Tot deze week. Hij is mijn oudste liefste vriend en wat er nu gebeurd dat moest niet mogen.