Ze kwamen naast ons wonen toen ik nog net thuis bij mijn moeder woonde. Michel, Lucie en Vincent. En later Lizzy.
Enorm leuke lieve hippe wilde buren. Behulpzaam en attent. Ook toen ik op kamers ging en Peter leerde kennen bleven we vrienden. We kregen kinderen en deelden lief en leed. Het ging allemaal niet over rozen, maar dat maakte niet uit.
We deelden recepten, de "octopus", dahlia's, weekendjes naar het Bjelkehus, wafels, etentjes, picknicks, muziek en Scandinavische series.
Later kwamen zij ons achterna naar Drielanden.
Michel is altijd een superlieve stabiele betrouwbare vriend gebleven. Altijd optimistisch, rustig en beschouwend en tegelijkertijd hartstikke mal. De meest morbide grappen konden we uitwisselen. Het bleef altijd een feestje.
Nu is hij al jaren ziek. Maar steeds kwam het goddank weer goed. John Martyn hoefde nog niet gedraaid. :-)
Tot deze week. Hij is mijn oudste liefste vriend en wat er nu gebeurd dat moest niet mogen.
