Griep is voor watjes, vond ik altijd.
Gewoon doorbuffelen met een paracetamolletje of 2 en flink wat sinaasappels uitpersen.
Vorige week donderdag op mijn werk voelde ik het al, een soort raar zwaar pijnlijk masker om mijn hoofd. Maar vrijdags moest ik met moeder de grote boodschappen doen, en hee, enig kind. Dus zwalkte ik vrolijk door de Jumbo met haar om bij thuiskomst zo weer in bed te storten.
Sinds mijn 1e bevalling ben ik geloof ik niet zo beroerd en koortsig geweest al nu. Ik lag toen vanwege een borstontsteking met grote groene koolbladeren om mijn boeza. Dat zou helpen zei een antroposofische vriendin. Ik mocht immers geen antibiotica.
Wat een koorts. Ijlen, rillen en zweten tegelijk. Bijna eng. En spierpijn, overal.
Geen zin in eten ( dat is pas echt eng). Gewoon dagen met mijn ogen dicht liggen omdat ik te belabberd was om ze open te houden. En maar niet slapen. Maar kuchen, hoesten en zuchten.
Maar het ergste is nu voorbij. Ik at net 2 ijskoude heerlijke rolmopsen en kijk voor t eerst van mijn leven op bed naar de "Gilmore girls" en George the Mombat. De trap aflopen is nog erg zwaar in mijn hoofd en op de borst ( ik piep gewoon). Maar ik voel het. Alles komt goed.
Vandaag nog niet maar morgen zeker!
