Heel vroeger werd mijn auto nog voor mij schoongemaakt. Zelf hoefde ik dat nooit te doen. 'Mannenwerk.'
Of Emma deed het. Uit schuldgevoel voor paardenmest, klei en hooi.
Maar sinds de Holy Tesla er is kan ik het zelf wel doen vinden ze. Want ze zijn te druk met de Tesla spic en span te houden.
Dus eens in de zoveel tijd, als ik de kleur van mijn auto niet meer kan herkennen en de matjes zijn grijs van de modder zijn dan moet ik.
Met lood in mijn schoenen.
Met emmertje en spons op straat is nog erger. Dus ik ga.
Maar ik vind het vreselijk.
Eerst al die richel fatsoenlijk oprijden. 'in zijn vrij mevrouw '.
Die totale overgave is zo lastig.
Motor aan, niet remmen, niet schakelen. Dan omgeven door dik wit schuim alsof je in een gruwelijke lawine terecht ben gekomen. Natuurlijk klappen daarna de spiegels altijd om maar je raampje mag niet open.
Daarna die grote zwiepende zwaaiende rode lappen.
Die nemen mijn spiegels bijna mee.
Denk ik dan.
En dan de genadeklap, die droger.
'Niet remmen' staat er groot boven.
Omdat schijnbaar iedereen gelukkig denkt dat je voorruit verbrijzeld wordt.
In die lollige selfie spiegel zie ik dan mijn eigen groene angstige gezicht.
Daarna stofzuigen. Dan is niet eng maar stomvervelend. Altijd is die slang te kort.
Al-tijd stofzuig ik dingen op die niet moeten.
Sjaals, kettingkjes mijn haar.
Zouden ze een bak hebben met al die souvenirs? Ik durf er niet naar toe.
Maar het is weer gebeurd.
Hij staat chocoladebruin te shinen voor de deur.
Voor zeker 3 maanden.
