Morgen zou ze 86 zijn geworden.
Deze tijd ademt haar verjaardag.
Er zijn bosanemonen, hortensia s, blauwe druifjes, bosviooltjes.
En paaseitjes.
De grote vraag was altijd, ' kunnen we buiten zitten met de middagvisite'.
Is het warm genoeg?
Meestal wel.
En dan moest met donder en geweld de hele tuinset geboend.
In ruim 1 week waren haar moeder, ik, Peter en zij jarig. Bijzonder.
Nu ontbreekt ze.
Heel erg.
Het begint al wat te wennen na 1 jaar en bijna 4 maanden.
Ik heb zo vaak gedacht aan de woorden van een vriendin na de dood van haar moeder. 'Het duurde wel zeker anderhalf jaar voordat ik het een beetje los kon laten'.
Dat gaf me eerst troost ( 'ooh ik heb nog even' ) en nu denk ik, 'onmogelijk, ik ben er nog lang niet'.
Het maakt uiteindelijk niet uit.
Meestal gaat het goed, en soms even helemaal niet.
De laatste jaren logeerde ik bij haar met haar verjaardag. Dan zette ze naast mijn bed op de logeerkamer een bos bloemen, iets van chocolaatjes en wat te lezen neer.
Ik maakte op mijn beurt het ontbijt met een eitje en verse croissants en hing de slingers op.
Gilbert o Sullivan of de Johannes Passion uit de boxen
Ik zag Dirk de wachter, mijn favoriete Vlaamse psycholoog, herhaaldelijk vertellen dat je ook je on-geluk mag, zelfs moet, benoemen.
En al is er zoveel om oprecht dankbaar voor te zijn.
Ik ben gewond.
Zo voelt het.
Zo zie ik er uit.
Ik ben niet meer mijzelf.
Althans mezelf zoals ik was voordat....
En het overkomt iedereen op een dag.
Maar mijn moeder en ik...
Dat was een heel speciaal verhaal.
Ik ben dankbaar voor alles wat ik heb 'geërfd' van haar.
Ik zie haar regelmatig terug in mijn kinderen en in mijzelf.
De liefde voor flora en fauna, het impulsieve, creatieve en het lieve.
Dat is mooi.
Zo blijft ze bij me.
Maar och, wat wordt ze gemist.
