Vorige week kreeg ik de langverwachte zorgbonus.
Natuurlijk vind ik dat de mensen die daadwerkelijk 'aan de bedden' stonden hem het hardst verdienen. Driedubbel!
In die onzekere begintijd ging 'mijn' veilige atelier onmiddellijk dicht. En de mensen die o.a daar normaliter werkten zaten thuis. Geïsoleerd. Dus daar moest ingevallen worden. Beschermd. Want regelmatig was er een vermoeden van. En dat is ook vermoeiend en angstig.
Ik probeer er nu iets positiefs van te maken. Het voelt ook wat luchtiger nu. Want het was best leuk mijn mensen te zien in hun thuissituatie en eens mee te maken hoe het werkt op zo'n andere locatie.Nieuwe cliënten en collega's te leren kennen. Een totaal nieuwe situatie.
Maar ik kneep hem wel. Dat bovenal. Bang voor besmetting, vooral bang om mijn familie aan te steken.
Maar nu die bonus! Ik heb geld genoeg, en normaliter delen we alles. Maar deze is voor 1 keer voor mij alleen. Ik mag van mezelf hem helemaal verbrassen aan onbenullige, onnodige en totaal overbodige dingen.
En alleen al fantaseren erover maakt me gelukkig.
Dat ene fluwelen zachte feestjurkje van King Louie met bloemen in mosgroen en scharlaken rood of die idioot dure keukenmachine van Kitchenaid (mosgroen hebben ze niet), of een prachtige wild gouden ringetje van Nadine Kieft met piepklein robijntje ( ik ga hem nu zelf smeden met drie vriendinnen, leuker en goedkoper), allemaal nieuwe tubes olieverf in warme kleuren en fijne chique penselen met goede punten, veel flesjes weleda rozenolie voor in bad, heel veel Dahliabollen (die ik niet meer kwijt kan in de tuin), een nieuwe museumkaart! (ga ik echt doen). Die schapewollen kerststal van Dille & Kamille (echt overbodig). Mooie oude Lp' s van Ella Fitzgerald & Bach voor op zolder. En natuurlijk een niet-chique dineetje met Peter. En, okay, iets voor op de boot (geen idee wat).
Kortom, ik droom nog wat door. Er staat nog 900 op een speciale rekening.
Ik vrees dat ik het nooit op krijg.
Maar ik heb het lekker wel!