Weemoed

Natuurlijk komt het door de invallende Herfst!

Maar ook doordat ze afgelopen weekend op een mooie nazomerse zaterdag voor het eerst samen hun verjaardag vierden bij Emma sinds ze beiden uit huis zijn.

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik samen met twee vriendinnen elke maand, terwijl de mannen kookten, antroposofische seizoenspopjes naaide. 

Bij veel kaarslicht en etherische herfstolieluchtjes.

Ik had nog net geen schapenwollen borstrok aan.

Koning winter met een lange schapenwollen baard en een ijsblauwe mantel omringd door bergkristallen ijspegels, en daarna vrouwtje dooi met een kleine bezemsteel van berkentakjes en vilten crocusjes.

Toen een bijenkorf van dik touw met bijtjes van elzenpropjes met geel borduurgaren er omheen gewikkeld en fluwelen pompoenen.  

Ik ging helemaal los met seizoenstafels!

Er kwam natuurlijk ook geen plastic speelgoed in huis. Enkel hout en het liefst blank met afgeronde hoeken. Ook het poppenhuis en het fornuisje, zelfs het kinderhoekje. 

Alles was afgerond.

En enkel boeken van Christofoor. Prachtig.

Biologische babymaaltijden kookte ik zelf, en ze en aten enkel krentjes en fruit als snoep. 

Het was een warm wollig sprookje.

Toen ze uiteindelijk toch niet naar de vrije school gingen, 

we konden ons toch niet helemaal vinden in de schoolregels en te veel 'zweef',

stortte mijn kleine 'antroposofische' imperium in. 

Op de seizoenstafels na.

Mijn liefde voor alles wat zacht, vilterig en organisch is bleef.

Totdat ik op een dag mijn rieten mand met seizoensattributen van zolder pakte en er een mottenfamilie inzat.

Alles verpulverd. Mijn levenswerk.

Vanavond zag ik op Instagram zomaar een plaatje van vrouwtje Herfst met een kastanjebolster als hoedje. Ik heb het boekje nog, plus patronen.

Ik begin maar vast opnieuw voor mijn eventuele kleinkinderen.

Maar vooral voor mijzelf.

Wolkenjager

“O it is pleasant, with a heart at ease, Just after sunset, or by moonlight skies, To make the shifting clouds be what you please.”

Samuel Taylor Coleridge

Altijd al hield ik van wolken.

Onbegrijpelijk dat sommigen er niet naar kijken.
Ik zie draken, rennende hondjes, een haan, een grote vis.  

Ooit op vakantie in oost-Duitsland hoorde ik een klein jochie roepen ;'Schau doch, ein tolles wolke'!  Ik snapte hem.

Maar ook het weer kun je voorspellen als je je er wat in verdiept.

En ook zo fijn. Tussen de wolken vliegen vogels!
Zwierende gierzwaluwen, statige buizerds in de zomer.
Gakkende ganzen in het najaar en als ik geluk heb een schreeuwend steenuiltje in de nacht.
Toen mijn moeder overleed vond ik het fijn om haar in de wolken bedenken.
Iets anders kon ik nog niet aan.
Terwijl ik niet in een hemel geloofde was hij er ineens wel.
Natuurlijk, voor haar wel.
Ik zag haar zo zitten.
Op het randje, daar waar de zon altijd net overheen piept. 

Als op een vrolijke zomerdag zat ze daar met haar broer Jan naast haar. In een grote tuin overdadig vol met bloemen. Veel te wild.

En egels en kikkers.

Ze aten petit-fourtjes en ze schreef kaartjes met 'Het is hier heerlijk! Liefs, Aafje'

Maar haar kaartje kwam nooit aan en egels zijn ook te zwaar voor wolken.

Inmiddels denk ik dat ze gewoon in haar graf ligt.
En ook dat is 'goed'.

Nest

Het lijkt alsof het vorige week was.
Dat hij als kleine baby van 7 weken in een  kindermodderbadje van Weleda
in een tummytub dobberde. Bij voorkeur om 12 uur snachts. Want slapen, ho maar.

Ik zie overeenkomsten met nu.
Afgelopen week, ruim 20 jaar later,  kon ik niet slapen en na een uur wakker liggen  keek ik toch maar wat op Instagram.

Daar zag ik dezelfde Pjotr in het midden  van de nacht in een donkere modderige gracht in Utrecht zwemmen.

Amper drie maanden na Emma verliet hij het ouderlijk huis.
Mijn arme moederhart.

Hij verhuisde naar een studentenhuis in Utrecht. 'Need I say more'. Even een wandje witten en klaar.

'Eet hij wel genoeg groenten' ging als een mantra dagelijks door mijn hoofd.
Al heel rap had hij een piercing, een mullet (bizar kapsel) en enkele, Goddank kleine, tattoos en chronisch geldtekort.
Maar ook werd hij zelfstandiger, zelfverzekerder en wijzer.
We zagen hem met  de maand 'groeien'. Vooral qua karakter.
En hij was al zo lief.
Ook het leren gaat beter dan verwacht. Zonder zijn ouders in zijn nek kan hij het dus ook.

Zijn, ook wat bezorgde, zus en ik sturen hem wekelijks Veganaanbiedingen van de Appie en trakteren hem af en toe op een tas gezonde etenswaren. 

Loslaten, loslaten.

Maar nu even vast. Samen met zijn vader drie dagen op pad in weer een oude Russische camper. Twee Pjotrs in een Buchanka. Ik ben een beetje jaloers op zoveel tijd met hem.

Maar ik heb  drie dagen het huis alleen en ga heerlijk schilderen, heel hard Bach draaien en lekker uit eten met Emma.

All is well!

--
Verstuurd via de Outlook Email App-app voor Android

Ambivalent

Als eerste van mijn organisatie werd ik deze week Covid-gevaccineerd.  Dat was geen toeval want om klokslag 8 uur 's ochtends hing ik al aan de telefoon om vervolgens na een half uur wachttijd te horen dat ik dezelfde middag kon worden gevaccineerd. De PR-dame van mijn werk mailde onmiddellijk of er foto's konden komen van dit heugelijke feit. Ik voelde me feestelijk. Op weg naar vrijheid. Had er zin in. En vond dat ik dit moest doen. Ook voor mijn cliënten,  een kwetsbare doelgroep. Voor mijzelf was ik niet bang.

Op weg er naar toe werd ik toch wel nerveus. Onzekere lange termijnconsequenties, AstraZenica was de Lada waar ik genoegen mee moest nemen (Pfizer de Mercedes) en maar 65% bescherming  etc...   Ik hoorde mijn antivaccinatievriendinnen sissen; 'Het is gif, puur gif'.

Maar eenmaal daar moest het maar. Na de prik, die niets voor leek te stellen,  moest ik nog een kwartier in een grote kale ruimte zitten met spiedende Rode Kruis-medewerkers.  Of je geen stuipen kreeg of erger nog,  dood van je stoel viel.

Niks van dat, dus na een kwartier verliet ik opgelucht het pand. Ik voelde me stoer, sterk en al een beetje veilig. 

Die middag maakte ik de tuin nog lenteklaar en ging nog op ziekenbezoek bij Luus. Niks aan 't handje.

Om half 3 's nachts werd ik wakker van een raar geluid. Mijn eigen geklappertand. Ik had het onnoemelijk koud en kon niet stoppen met bibberen en klappertanden. Mijn bloed leek ijswater. Daarbij knallende hoofdpijn maar eigenlijk alles deed zeer.

Dikke pyama, warme sokken en mijn elektrische deken op heel heet. Het hield niet op. Beetje paniekerig toch Peter wakker gemaakt. Paracetamol geslikt.  

En toen voelde ik het iets opknappen. Al droomde ik zwaar van roepende steenuilen, rollende frambozen en snerpende noren over glad ijs.

Ik ben zelden ziek, maar nu was ik het. Overgevoeligheid voor het vaccin zei de GGD.

Zelfs met mijn wimpers knipperen was pijnlijk. Maar twee dagen diep onder de wol en ineens was het over. Alles. De zon scheen, de crocussen bloeiden. Hup in de kleren.

Wel helaas thuisquarantaine tot dinsdag. Dat duurt nog lang. Maar ik heb hordes  boeken, halve schilderdoeken en zat uitzoekklusjes. 

En weer wat te schrijven!