Wakker

Met twee kinderen die al 'woke' leken voor ze waren geboren ontkomen wij er niet aan. En dat willen we ook niet.

Regelmatig breken we onze tong als we uiterst krampachtig iets goed proberen te zeggen. 

Dat gaat van het goed benoemen van een bepaalde huidskleur tot gender. 

Fluide, hen of het, trans, queer, millenial, gay, of boomer?

Toen de kinderen klein waren mocht Emma al een houten garage met autootjes, dat wilde ze uiteindelijk niet, maar ze werd wel de grootste autofanaat van de familie. En kreeg Pjotr een genderneutrale zwarte pop, Seppie. We hadden alle kleuren barbies en ook 1 met maar 1 been en zelfs 1 met rood haar.

En daar is het vast al begonnen. 

In de Volkskrant lees ik net iets over een nieuwe column ' scènes uit het (on) interessante leven van queer millenials '.

Jammer dat alles een naam en een hokje moet hebben.

Ieder is een persoon met zijn eigen gevoel.  

Ik ga er van uit dat deze strijd nu een poosje nodig is en dat in de toekomst ieder mag zijn en er uitzien zoals die persoon wil. 

En dat dat normaal is dan.

Bij het terugkijken van de 20 jaar(! ) oude Amerikaanse serie 'Sex and the city' hoorde ik een van hoofdrolspeelster Samantha de anderen geduldig uitleggen hoe mooi het zou zijn als iedereen gewoon kan zijn wie hij/ zij/ hen wil zijn. En dat dat ooit gaat gebeuren. 

Een roepende in de woestijn leek ze. 

Toch is er veel gebeurd in de jaren daarna.

Uiteindelijk maakt het ook niets uit hoe je er uit ziet. 

Als je maar gelukkig en comfortabel bent met jezelf. 

Zeepad

Na een half uur paniekerig zoeken bedacht ik mij dat mijn portemonnee nog op mijn werk lag. 

En Inge op een (vrije) dag zonder geld uitgeven is een forse 'contradictio in terminus'  ;-). 

Na aandringen van mijn collega ging ik toch maar op de fiets . 

Ook een beetje omdat we een vreemde auto van de garage hadden met teveel modern gedoe. 

Eenmaal op de fiets, de zon scheen, bedacht ik me dat ik best de mooie, maar wel langere route kon fietsen. Langs het Wolderwijd. 

Eerst langs kwekerij van Straaten, maar geen geld. 

En toen het Zeepad op. Meteen die ziltzoete zeelucht in mijn neus.  

Eerst langs de tijdelijke shoarmaschaapjes die vredig aan 't groene gras knabbelden. Leven in het nu, heerlijk. 

Toen langs de strandjes, waar sloepjes en zeilbootjes dobberden. En vader en moeder zwaan met maar liefs 6 jongen vredig aan 't zwemmen waren. Halverwege langs het pad, zag ik in de eerste maanden dat ik daar fietste, tot twee keer toe een naakte man uit het water komen. 's Ochtends om half 8. Wat een begin van de dag! 

Daarna over de Plantage waar ik verliefd werd op Peter en we de kinderen kregen en een kleine 20 jaar heel gelukkig woonden.

En elke herfst de zingende wilde zwanen van 't Wolderwijd hoorden. Gelukkig woont er nu een andere lieve Inge met veel plezier. 

Ook nog steeds is daar bakkerij Wegerif, die op de dag dat Emma geboren werd al verse pepernoten bakte. 31 augustus. 

Het ontbrak er nog aan dat ik met een krentenbol en verse jus op de terugweg bij de zwanen op een bankje ging zitten. 

Maar 't scheelde weinig.