Regelmatig breken we onze tong als we uiterst krampachtig iets goed proberen te zeggen.
Dat gaat van het goed benoemen van een bepaalde huidskleur tot gender.
Fluide, hen of het, trans, queer, millenial, gay, of boomer?
Toen de kinderen klein waren mocht Emma al een houten garage met autootjes, dat wilde ze uiteindelijk niet, maar ze werd wel de grootste autofanaat van de familie. En kreeg Pjotr een genderneutrale zwarte pop, Seppie. We hadden alle kleuren barbies en ook 1 met maar 1 been en zelfs 1 met rood haar.
En daar is het vast al begonnen.
In de Volkskrant lees ik net iets over een nieuwe column ' scènes uit het (on) interessante leven van queer millenials '.
Jammer dat alles een naam en een hokje moet hebben.
Ieder is een persoon met zijn eigen gevoel.
Ik ga er van uit dat deze strijd nu een poosje nodig is en dat in de toekomst ieder mag zijn en er uitzien zoals die persoon wil.
En dat dat normaal is dan.
Bij het terugkijken van de 20 jaar(! ) oude Amerikaanse serie 'Sex and the city' hoorde ik een van hoofdrolspeelster Samantha de anderen geduldig uitleggen hoe mooi het zou zijn als iedereen gewoon kan zijn wie hij/ zij/ hen wil zijn. En dat dat ooit gaat gebeuren.
Een roepende in de woestijn leek ze.
Toch is er veel gebeurd in de jaren daarna.
Uiteindelijk maakt het ook niets uit hoe je er uit ziet.
Als je maar gelukkig en comfortabel bent met jezelf.
