Ze is er wel maar ze is er niet.
Van bijna 7 jaar terug bijna elke dag naar 1 keer in de week, naar om de week, naar maandelijks of als ik het voel te willen.
Voor het eerst in al die jaren is er fiks gesnoeid.
Ook het weelderige amandelboompje is wat horkerig kort.
Dat misstaat mijns inziens.
Het past ook niet bij haar.
Met haar wilde bloemerige, altijd te laat met snoeien, tuin.
Maar alle hartjesstenen die ik meenam overal vandaan zijn onwennig om haar hartgrafsteen gelegd.
Iemand heeft daar wel heel erg zijn best voor gedaan.
Dat ontroert me dan weer.
Uiteindelijk voelt het wel goed.
Van de week kreeg ik een brief van de organisatie die mijn opa postuum een onderscheiding toekende.
Ma was toen al ziek en ik heb hem in haar naam ontvangen.
Een gevoelige toestand. Ik ben hier overduidelijk niet geschikt voor. Te emotioneel.
Maar nu het volgend jaar 80 jaar geleden is dat de oorlog stopte maken ze een documentaire waarin ze ook het afschuwelijke verhaal van onze de Ruiter familie willen belichten.
Als enige overgeblevene van mijn moeders kant willen ze mij daarvoor spreken/ filmen.
Toen ma overleed dacht ik nog het hele oorloggedoe te vergeten.
Want het was in ons leven samen immer op de achtergrond.
Begrijpelijk.
Maar nu was het wel klaar voor mij.
Maar dat is nu juist het punt.
Het moet niet vergeten worden....
