Al geruime tijd heb ik last van mijn linkerknie.
Toen ik 60 werd leek het ineens twee keer zo erg.
Dokter, fysio, afvallen, podoloog, dokter, orthopeed, andere fysio, en wéér de orthopeed.
Als een kras op mijn favoriete lp.
Ik moest zo snel mogelijk geopereerd. Een halve nieuwe knie.
Ze schrok namelijk van de nieuwe röntgenfoto's.
Maar ik wilde graag de spuit proberen, want ik, op mijn beurt, schrok van het woord operatie. ( Witte jassen, spuiten, revalidatie....)
Met flinke tegenzin zette ze de spuit.
En een strenge brief aan mijn huisarts dat mevrouw ( ik) tegen haar (de chirurg) advies toch een spuit wilde.
Dat op de hoogte was van het feit dat ik dan pas na een half jaar geopereerd kon worden.
Eerlijk gezegd was het pure angst voor een operatie die mij dat overhaast deed beslissen.
Maar intussen had ik mij neergelegd bij de operatie in de lente.
Een prachtig jaargetijde voor nieuw leven na die ingreep.
Als een jonge hinde zou ik weer door het leven huppelen.
Ware het niet dat ik om mij heen enorm verwarrende, verontrustende, angstige (wist je dat ze tegenwoordig niet hechten maar je wonden dicht n i e t e n ) maar ook wat opbeurende tips en reacties kreeg.
Echter twee weken na de spuit loop ik best wat beter. En heb ik minder pijn.
Vervolgens kwam ik weer terug bij mijn controversiële charmante fysiotherapeut B. Die al eerder opperde dat pijn vooral in je brein zit en mij behalve peptalk de meest merkwaardige oefeningen laat doen.
Huiswerk van vanavond ; kijk naar the ministry of silly walks van Monty phyton.
En oefen overal silly walks.
En zet je favoriete dansplaat op, volume op 10 en dans ( sorry buren) tot je erbij neervalt.
Huppel en marcheer over straat met de hond.
Fiets over hei en bos alsof de wolf bij-na aan je broekspijp hangt.
En denk niet aan je knie!
( maar stop als het pijn doet)
Wordt vervolgd.
